Η υπόθεση μίας ανεξάρτητης Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα στηρίζεται στα πόδια της και θα έχει την αυτονομία και τη δύναμη να υποστηρίζει τοπικές και περιφερειακές πολιτικές, είναι πάντα επίκαιρη και ενεργή. Και επανέρχεται στο προσκήνιο συνέχεια όχι μόνο ως ώριμο από καιρό αίτημα, αλλά και ως ανάγκη. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μεγάλα προβλήματα πλέον όπως η Κλιματική Κρίση με τις ανάγκες για παράδειγμα των αντιπλημμυρικών έργων, αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να βρεθούν πόροι, να είναι διακριτές οι αρμοδιότητες, να προχωράνε τα έργα. Κι εκεί συναντώνται και τα εμπόδια, οι καθυστερήσεις, τα προβλήματα.
Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν καλές προθέσεις. Δήμαρχοι, περιφερειάρχες, κυβερνήσεις, δηλώνουν πάντα υπέρ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στην πράξη όμως οι πολιτικές αργούν και οι τομές είναι λιγοστές.
Κι όσο αν γίνονται βήματα όπως η συμμετοχή των Περιφερειών στη διαχείριση του ΕΣΠΑ, η αυθεντική περιφερειακή διακυβέρνηση παραμένει ένας μακρινός στόχος και όχι μία ζώσα πραγματικότητα.
Σίγουρα ένας τέτοιος στόχος θα σήμαινε να ξεβολευθούν πολλές πλευρές και να έρθουν μεγάλες ανακατατάξεις. Αυτό άλλωστε σημαίνει τομή. Και ίσως να μην είναι εύκολο να βρεθεί η αρχή του νήματος. Να είναι η αύξηση της απόδοσης των υπηρεσιών προς τους πολίτες και το σύστημα λογοδοσίας όπως θέλει η κυβέρνηση; Να είναι η αύξηση των πόρων που θέλουν οι περιφέρειες και οι δήμοι;
Διατυπώθηκαν όλα στο συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών που συνεχίζεται και σήμερα στα Γιάννενα. Όμως δεν διαφαίνεται μία μείζονα αλλαγή στο άμεσο μέλλον σε σχέση με όσα γνωρίζαμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
