Στην ανακοίνωση οικονομικών κινήτρων για την προσέλκυση γιατρών σε άγονες και απομακρυσμένες περιοχές προχώρησε η κυβέρνηση. Προσπαθεί έτσι να δώσει μία απάντηση στην κριτική που δέχεται για τις μεγάλες ελλείψεις που παρουσιάζονται σε προσωπικό στα νοσοκομεία και τα κέντρα Υγείας της χώρας.
Δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τέτοια κίνητρα για τους γιατρούς. Όμως είναι λίγα και έρχονται αργά. Οι νέοι γιατροί της χώρας μας βρίσκουν καλύτερες αμοιβές σε παρά πολλές χώρες της Ευρώπης στις οποίες βρίσκουν και καλύτερες συνθήκες για να ασκήσουν την επιστήμη τους.
Γιατί στην Ελλάδα ζούμε το παράδοξο να έχουμε πολύ καλά καταρτισμένους γιατρούς στις πανεπιστημιακές μας σχολές, αλλά να τους αφήνουμε να ενισχύσουν τα εθνικά συστήματα υγείας των άλλων κρατών.
Το κλειδί για την εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι ότι δεν επαρκεί πια το συνολικό πλαίσιο στο σύστημα Υγείας για να κρατήσει γιατρούς και νοσηλευτές- γιατί και το νοσηλευτικό προσωπικό φεύγει προς το εξωτερικό. Είναι ένα πλέγμα καταστάσεων: Χαμηλές αμοιβές, πολλές ώρες εργασίας, εξοντωτικές καταστάσεις, δύσκολες συνθήκες διαβίωσης (ακριβά ενοίκια στις πόλεις κλπ). Και προβλήματα με υποδομές, ελλείψεις κ.α στα νοσοκομεία. Τα ξέρουν πια όλοι οι Έλληνες. Σε ένα σύστημα Υγείας που κρατιέται ακόμα γιατί το στηρίζουν φιλότιμα και με αίσθημα ευθύνης οι εργαζόμενοί του από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές ως το διοικητικό προσωπικό. Πόσο ακόμα θα αντέχουν όμως;
Αυτή η συνθήκη θέλει όμως ριζική αλλαγή για να δώσει βιώσιμο μέλλον. Θέλει ένα σοκ σαν αυτό που προκάλεσε η ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας το ‘80. Θέλει προσλήψεις γιατρών που θα εργάζονται αποκλειστικά για τα δημόσια νοσοκομεία. Θέλει νέες υποδομές και εξοπλισμό. Θέλει την αφοσίωση του κράτους και την υπεράσπιση του ρόλου που έχει το δημόσιο σύστημα Υγείας για την πρόοδο της πατρίδας. Και θέλει να αλλάξει τελείως η αντίληψη περί ιατρικών υπηρεσιών. Τα δημόσια νοσοκομεία δεν παράγουν «υπηρεσίες». Προσφέρουν το αγαθό της Υγείας. Αυτό το αγαθό μόνο το κράτος μέσα από ένα υψηλού επιπέδου δημόσιο σύστημα μπορεί να το προασπίσει. Οπότε η κυβέρνηση λαμβάνοντας προφανώς υπόψη τους περιορισμούς των δημοσιονομικών δεδομένων της χώρας πρέπει να παρουσιάσει και ένα συνολικό σχέδιο εφάμιλλο του σχεδίου που είχαν υλοποιήσει οι κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’80.
Αφού είχε γίνει τότε, μπορεί να γίνει και τώρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
