Αποφεύγω αυτές τις μέρες να γράψω αναλυτικά όσα σκέφτομαι ή νιώθω για τη Γάζα και την επίθεση που δέχεται από τον ισραηλινό στρατό. Όπως απέφυγα να γράψω για την επίθεση που δέχτηκε το Ισραήλ αρχικά από δυνάμεις της Χαμάς.
Κι αυτό όχι για να κρατήσω ίσες αποστάσεις και ισορροπίες ή να βολευτώ πίσω από την καταδίκη της βίας «από όπου κι αν προέρχεται». Είμαι κατά της βίας έτσι κι αλλιώς και είναι πασιφανές σε κάθε περίπτωση και ποιος επιτίθεται και ποιος χάνει τη ζωή του.
Στην περίπτωση όμως αυτή του νέου πολέμου, νιώθω συγκλονισμένος. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω με έναν διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία ή άλλοι πόλεμοι ανά τον κόσμο.
Νομίζω με συγκλονίζουν πολύ οι θάνατοι των παιδιών στη Γάζα. Τόσοι πολλοί θάνατοι. Και μου φάνηκαν και τρομακτικές εκείνες οι επιθέσεις της Χαμάς στο φεστιβάλ των νέων στο Ισραήλ ή τα κιμπούτς.
Αλλά στη Γάζα, σε μία περιοχή που οι άνθρωποι ζουν ο ένας πάνω στον άλλο, δεν γίνεται να σκοτώνονται τόσο πολλοί άνθρωποι λόγω της επίθεσης του Ισραήλ σε στόχους της Χαμάς όπως λέγεται. Ούτε τόσα πολλά παιδιά. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος εκεχερείας πάνω στην πολιτική του ΟΗΕ ώστε να προστατευτεί ο κόσμος, οι άμαχοι. Είναι το μόνο λογικό που θα μπορούσα να σκεφτώ τώρα. Γιατί είμαι σίγουρος ότι σε έναν πόλεμο, όλες οι άλλες φωνές δεν ακούγονται αν δεν το θέλουν οι εμπόλεμοι. Να σωθούν τα παιδιά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
