Τότε στον Πόντο: Κάθε μέρα αρπαγές, δολοφονίες, ξεσπιτώματα, εξορίες… Τώρα, 700 και παιδιά σκοτώθηκαν, όπως τότε στον Πόντο! Άνθρωποι σκοτώνονται, οικογένειες ξεσπιτώνονται, παιδιά χωρίς φαΐ, χωρίς νερό, χωρίς φως, ορφανά.
Τα νεκρά παιδιά είναι εγκλήματα. Ο κάθε τόπος που ισοπεδώνεται είναι εγκλήματα. Η κάθε γενοκτονία είναι εγκλήματα.
Οι αγριότητες και οι σφαγές αμάχων είναι εγκλήματα και δεν συμψηφίζονται.
Η βία ξεκινάει από πάνω και διαχέεται προς τα κάτω.
Την κύρια ευθύνη έχει η πολιτική εξουσία. Βαθύ σκοτάδι, αδράνεια, αδιαφορία, ωχαδερφισμός, φανέρωμα σκληρής καρδιάς από πολλούς.
Έχουμε μάθει να καταναλώνουμε, αλλά έχουμε ξεχάσει πώς ν’ αγαπάμε.
Σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Μας κυβερνά η περηφάνια που είναι η μάνα όλων των κακών.
Οι εξόριστοι στον Πόντο έλεγαν: Ή πεθαίνεις φυλακισμένος και ταπεινωμένος ή παθαίνεις την ώρα που αγωνίζεσαι, την ώρα που αντιστέκεσαι, την ώρα που ζητάς να σε σέβονται.
Γιώργος Μακρίδης
