Έχει δίκιο ο φίλος μου ο Θανάσης.
Πρέπει να προσέξουμε τα μικρά παιδιά, τους νέους, τις νέες.
Είναι αναγκαίο να τα διαπαιδαγωγήσουμε από το Δημοτικό!
Να τους διδάξουμε την αγάπη, την αλληλεγγύη για τον κάθε δίπλα μας.
Μακριά από τα όπλα και τα αίματα που βλέπουν στην τηλεόραση, το διαδίκτυο! Μακριά από τα παιδικά παιχνίδια που διδάσκουν την βία, τα γκρεμίζω, καταστρέφω, σκοτώνω!
Να τους μάθουμε: Να χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων.
Να πιστεύουν πως το προσπαθώ και αγωνίζομαι να μορφωθώ και έτσι να έχω γνώσεις, κρατώντας τα όσα ωραία έχουν οι άλλοι και ιδιαίτερα οι δάσκαλοι, είναι το βασικό.
Να ακουμπάνε στην ευγενική άμιλλα, αυτή που τους ανεβάζει, μας ανεβάζει σωματικά και πιο πολύ πνευματικά.
Είναι ωραίο να προσπαθούμε να πορευόμαστε με μια ακλόνητη αισιόδοξη βούληση μακράς πνοής, με ρεαλισμό, με ανοιχτά μάτια και ορίζοντες, με σταθερό προσανατολισμό, στο βάθος του ουρανού.
Βασικό είναι να θυμίζουμε, να θυμόμαστε, πως η πορεία μας θα περάσει από στεριές και θάλασσες. Με τα ρεύματα σχεδόν μόνιμα ενάντιά μας. Μιας και οι συνθήκες, είναι πάντα νέες και οι άνεμοι άστατοι και απρόβλεπτοι.
Όμως οι εμπειρίες, ανασυγκροτούν σκληρές μνήμες, πολύτιμες και καλλιεργούν το απαραίτητο φρόνημα, φτιάχνοντας πείσμα και πειστικότητα.
Έτσι σε δέκα χρόνια μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο μας, όλον τον κόσμο.
Γιώργος Μακρίδης
