«…Γιατί τόσο πολύ τιμάς αυτή την εκμαυλιστική αδικία, την εξουσία; Γιατί τόση λατρεία; Και πού είναι η δικαιοσύνη τότε; Τόσο σπουδαίο θεωρείς το θαυμασμό των άλλων; Ένα τίποτα είναι. Ή θέλεις να μοχθείς για να στοιβάζεις αγαθά; Τι σημαίνουν τα πολλά; Είναι μα λέξη κενή.
Οι φρόνιμοι ικανοποιούνται με όσα τους αρκούν. Δεν είναι ιδιοκτησία μας τα πλούτη». Ευριπίδη Φοίνισσαι.
Ποιόν μπορούμε να εμπιστευτούμε; Υπάρχει κάποιος αδιάφθορος; Είναι ένοχος όποιος έχει μέλι στα δάχτυλα;
Με τη γνώση μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, να κρίνουμε καλύτερα!
Δεν είναι δυνατό να πυρπολούν «κάποιοι» την ανθρώπινη ζωή, το όραμα του καθενός μας για καλύτερο αύριο!
Κανένας δε δικαιούται να καταστρέφει ό,τι δε μόχθησε για να κτιστεί, ό,τι δεν μπορεί να ξαναχτίσει καλύτερο, ομορφότερο.
Όταν δε σέβεσαι τν ιερότητα κάθε ατομικής ύπαρξης καταλήγεις να μη σέβεσαι καμία ύπαρξη!
Το καλό και το δίκαιο κρίνονται με την καρδιά.
Η Δημοκρατία είναι μια ασφαλιστική δικλίδα στην εγγενή απανθρωπιά καθενός και όλων μας και γι’ αυτό πρέπει πάλι και πάλι να την περιφρουρούμε.
Αγαπώ τον κάθε διπλανό μου, την κάθε ύπαρξη και αγωνίζομαι να χαμογελά, να είναι χαρούμενος, κόντρα σε όσους νομίζουν πως τα πλούτη είναι ιδιοκτησία τους.
Το δίκιο είναι με το μέρος της καρδιάς και της Δημοκρατίας.
Γιώργος Μακρίδης
