Οι παιδικές αναμνήσεις δεν λησμονιούνται και ακολουθούν το δρόμο της καρδιάς.
Καλοκαίρι μ’ αγκαλιάζει η θάλασσα.
Όμως εκείνο το αγκάλιασμα της Παμβώτιδας είναι πιο στοργικό, είναι σαν το χάδι στην αγκαλιά της μάνας.
Κολυμπούσα στα όμορφα γλυκά νερά της και όταν διψούσα βούταγα και έπινα.
Το να βλέπεις το φεγγάρι από την παραλία της Παμβώτιδας είναι πιο μαγευτικό, απ’ όπως το βλέπεις από την παραλία της θάλασσας.
Οι μέρες ήταν και είναι γλυκές, μαγευτικές και ήταν ξέγνοιαστες.
Οι μέρες τώρα;
Απ’ την παραλία της Παμβώτιδας, δραπετεύω στο νησί της, στα γύρω μέρη, στα καλάμια, στα γύρω βουνά και ιδιαίτερα στο Μιστικέλι.
Τα μπακακάκια, τα τζιτζίκια, τα πουλιά, σε ηρεμούν με τις συναυλίες τους.
Αγναντεύω τη θάλασσα, λατρεύω την απεραντοσύνη της, μα μου λείπει κάτι, για να δραπετεύσω.
Ο ήλιος καυτερός, αλλά η σκιά του πλάτανου, δε συγκρίνεται με τις τεχνητές σκιές.
Ό,τι αγαπάμε κι έχουμε απάνω μας ή γύρω μας αποκτά ενέργεια και ψυχή. Κουβαλάει κομμάτι απ’ ό,τι έχουμε και πιο πολύ από τα συναισθήματά μας και σιγά- σιγά ή απότομα μετατρέπεται σε ενεργειακό πυρήνα που συνυπάρχει μαζί μας.
Γιώργος Μακρίδης
