Ένα από τα πολλά που έχει ο κάθε δάσκαλος είναι η δίψα του να μάθουν οι μαθητές του, όσο γίνεται πιο πολλά και χρήσιμα.
Να μην πάει χαμένη η παιδική τους ηλικία και πάνω απ’ όλα να μην τους την κλέψουν. Να μείνουν μακριά από το αιματοβαμμένο παρελθόν που φοράει κουκούλα, τεντώνει το δάχτυλο, δείχνει ανθρώπους και αφαιρεί ζωές.
Μακριά από τα στοιχειά που κυκλοφορούν πάνω σε σύνορα, που δεν είναι ούτε νεκρά, ούτε ζωντανά και οι ψυχές τους αναζητούν αναπαμό.
Οι κλειδωμένες πόρτες δεν κλείνουν μέσα τους την ευτυχία, ούτε την προστατεύουν. Κάποιες φορές υπάρχουν για να κρύβουν ή και να κλωσάνε τη μοναξιά, τραύματα, δράματα, με θύματα και παιδιά!
Όσοι ξεστομίζουν λόγια οργής για αθετημένες υποσχέσεις, λόγια αντίστασης σε κάθε καταπίεση, λόγια για μια ομορφότερη ζήση, λόγια για δικαιοσύνη, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, κράτος πρόνοιας, οδηγούν από τα σκοτάδια στο φως και όχι σε υποψία φωτός.
Προσπαθούμε κάθε μέρα να γινόμαστε όλο και περισσότερο παιδιά, να φροντίζουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο για τους νέους μας;
Κοπιάζω, κοπιάζουμε να μη σκοτεινιάζει σε σπίτια, να μη ντύνονται την απουσία;
Φροντίζω, φροντίζουμε να μην υπάρχει άνθρωπος που να κουβαλάει μέσα του σκοτάδια;
Αγαπάμε;
Εύχομαι στους μαθητές, φοιτητές, δασκάλους, καθηγητές, δημιουργική χρονιά με υγείες, πολλές χαρές και επιτυχίες.
Γιώργος Μακρίδης
