Μου αρέσουν οι άνθρωποι και τους θεωρώ μακάριους που δεν τους μόλυνε η περηφάνια και η πλεονεξία, γιατί αυτοί μπορούν να δανείσουν ευτυχία σε όσους έχουν την καλή διάθεση να δέχονται τέτοια δάνεια ακόμη και στους άρχοντες.
Υπάρχουν και άλλοι που φωνάζουν, κάνουν φασαρίες. Αυτοί είναι και οι άλλοι δεν είναι παρά, ένα τίποτε.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που περνάνε τη ζωή τους κρυμμένοι, αλλά είναι μεγάλες ψυχές. Σαν φύγουν από τον κόσμο δεν τους βάζουν μαρμαρένιες ταφόπετρες, αλλά τους σκεπάζει το χώμα της αλησμονιάς.
Αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι ζουν κάτω απ’ τον κεντημένο ουρανό, κάτω απ’ το πολυκάντηλο τ’ ουρανού, που στέκεται σιωπηλός μα ακούγεται το νερό που τρέχει στα φαράγγια!
Φροντίζουμε για να μην παραπονιούνται οι νέοι, οι μετά από μας;
Φροντίζουμε να έχει νόημα η ζωή μας, η ζωή των συνανθρώπων μας και ιδιαίτερα των νέων μας, να έχουν ιδανικά, οράματα, αξίες;
Αγωνιζόμαστε χωρίς να κουραζόμαστε μέσα στην ταραχή του κόσμου για αγάπη;
Αγωνιζόμαστε για να ξεφύγουμε απ’ τ’ άσπλαχνα τα δόντια της ρόδας που αλέθει αλύπητα, μυαλά, καρδιές, κορμιά, ψυχές;
Ευχή: Ας γίνουμε όλοι μια αγκαλιά.
Γιώργος Μακρίδης
