Ο κάθε ένας μας έχει χρέος να λέει την αλήθεια και να την γνωρίζει.
Χρέος “των ειδικών”, είναι να αποκαλύπτουν και όχι να συγκαλύπτουν.
Η ευθύνη είναι μία, αυτή της μνήμης. Να ταυτίζεσαι με την πορεία προς τον θάνατο των θυμάτων. Να μπορεί να δεις τη φρίκη και τον παραλογισμό μέσα από τα δικά τους έκπληκτα και ανύποπτα μάτια. Να δεις τις πονεμένες καρδιές, το αποτρόπαιο των καταπιέσεων, των διωγμών, του αυταρχισμού, των διώξεων, των εγκλημάτων, ακόμη πιο μεγαλύτερο. Να μπορείς να τιμάς τις αφανισμένες ζωές. Να μπορείς να κρατάς πραγματικά ή στη μνήμη σου, τα αντικείμενα, τις ιδέες, που άφησαν πίσω τους και που είναι αδιάσειστες αποδείξεις του βίου τους, της ίδιας της ζωής.
Δε μου αρέσουν όσοι δημιουργούν “άδειους ανθρώπους”.
Μένω μακριά από τα μονοφωνικά κανάλια.
Μου αρέσουν όσοι φυλάνε μέχρι την τελευταία τους πνοή, τη δύναμη της ψυχής τους, την καθαρότητα των σκέψεών τους, την ζεστασιά της αγάπης τους.
Οι δρόμοι θα ανοίξουν, θα είναι όμορφοι, ευρύχωροι, θα μας χωράνε όλους.
Σ’ αυτούς, θα αναζητήσουμε τα όνειρά μας, τα όμορφα όνειρά μας, θα ζήσουμε, θα ζούμε με ευαισθησίες στις ανάγκες των άλλων.
Μου αρέσει το χαμόγελό σου.
Μου αρέσει να σε βλέπω να είσαι ξέγνοιαστος, να γελάς, να χορεύεις, να τραγουδάς.
Πολύ μου αρέσει που βοηθάς, που συμπονάς.
Είναι όμορφο, με αποδείξεις, να δείχνεις πως αγαπάς.
Γιώργος Μακρίδης
