Κάθε πανδημία, κάθε δυσκολία στη ζήση μας, κάθε πόλεμος, κάθε κακία, κάθε κατακτητική μανία, κάθε καταπιεστής… όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Καμία κατοχή δεν διαρκεί για πάντα.
Όμως:
Ποιος θα σηκώσει το βάρος της κατεστραμμένης οικονομίας;
Θα πρέπει η Παγκόσμια τράπεζα, να διαγράψει τα χρέη της κάθε χώρας, για μια νέα εποχή, πιο ανθρώπινη, με σεβασμό στον άνθρωπο, που πρέπει να χαρεί, να χαίρεται.
Ποιο θα είναι το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις;
Θα πρέπει, όλοι να μπορούν να βρουν δουλειά, και ο κάθε ένας που εργάζεται να αμείβεται, ώστε να μπορεί να ζει ανθρώπινα. Να μη υπάρχει ελαστική απασχόληση, κακοπληρωμένη εργασία, εξοντωτικά ωράρια, …
Τι θα γίνει με την παιδεία;
Πρέπει όλοι να έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, χωρίς αποκλεισμούς, περιορισμούς, χωρίς δίδακτρα. Να μπορεί όποιος έχει τις δυνατότητες, να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές, να δείχνει τις ικανότητές του και όχι μόνο όσοι έχουν χρήματα!
Για την ενημέρωση, την ψυχαγωγία, την αναψυχή, τη διασκέδαση;
Πρέπει: Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης κατάστασης, της αγάπης, η μάθηση, η παιδεία, η ιατρική περίθαλψη, η φροντίδα για του ηλικιωμένους, τους ανήμπορους, η ενημέρωση … οι χαρούμενες καρδιές, η ξεγνοιασιά, να είναι αγαθά για όλους.
Ένα χαμόγελο από μένα για όλους μας.
Γιώργος Μακρίδης
