Όλα τα χρώματα είναι ωραία.
Το πράσινο της φύσης, της υγείας, της ηρεμίας.
Το μπλε της ηρεμίας, της αρμονίας, της σταθερότητας, της λογικής.
Κάθε χρώμα έχει το συμβολισμό του, τη δυναμική του.
Όμως το κόκκινο είναι το χρώμα της έμπνευσης, του πάθους, της δράσης, της θέλησης για ζωή, της φωτιάς, του αίματος, της αγάπης.
Αναδημιουργεί τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής.
Το άσπρο με την καθαρότητά του, με κάνει να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια. Να αγαπώ όσα είναι γύρω μου και ας μη τα φθάνω. Να αγαπώ όλον τον κόσμο. Να αγαπώ τα παιδιά, σαν δικά μου παιδιά.
Οι γονείς δεν πρέπει να είναι απόντες από τη ζωή και τις βαθύτερες ανάγκες των παιδιών, παγιδευμένοι στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.
Μένω μακριά από το σύγχρονο γνωσιοκεντρικό σχολείο και αγαπώ να πρωτοστατούν οι μαθητές μου και εγώ, στην καλλιέργεια της φαντασίας και της δημιουργίας. Χαράσσοντας σχήματα και γραμμές με χρώματα που αποπνέουν γαλήνη, ηρεμία, αγάπη, έμπνευση, χαρά με θέληση για ζωή, με θέληση για μάθηση. Να έχουν γνώσεις.
Την ομορφιά ακόμα και αν δεν μπορούμε να τη δούμε, μπορούμε να την δημιουργήσουμε με τη φαντασία. Αρκεί να ξεφύγουμε, να το σκάσουμε από τη πεζή πραγματικότητα που διαμορφώνει το πνεύμα και το βλέμμα, με το οποίο αντικρίζουμε τον κόσμο και τον χώρο γύρω μας.
Αγαπώ τα χρώματα, μα πιο πολύ τους ανθρώπους. Τον ανάκουστο κελαηδισμό της φωνής τους.
Γιώργος Μακρίδης
