Το σχολείο ήταν πεσμένο… Οι τοίχοι έστεκαν άχαροι, μισοί…
Τζάμια σπασμένα…
Λίγα κομμάτια σπασμένα θρανία. Μερικά βιβλία σκονισμένα. Λερωμένες σελίδες χαρτιού, στα χώματα του δαπέδου!
Ένας γερμένος σχολικός πίνακας, όπου οι διδάσκοντες έγραφαν και ζωγράφιζαν ιδέες.
Ένα άδειο μελανοδοχείο…
Πήρε, τον κοντυλοφόρο και τον έκανε σαΐτα, ακόντιο…
Έκανε βόλτες κοιτώντας πάνω- κάτω, αριστερά- δεξιά, με ένα βλέμμα αδιάφορο, αμήχανο, λες και κοίταζε μακριά, πολύ μακριά…
Με κιμωλία ζωγράφισε ένα ακρογιάλι και ένα βουνό. Ένα λόφο στ’ αριστερά και πάνω του έναν Ήλιο, που τα φώτιζε.
Τη ρώτησα γιατί;
Τα όνειρα… πετάνε… είπε,…, χωρίς να με κοιτάξει!
Οι ελπίδες μένουν… συνέχισε και κάρφωσε τα δακρυσμένα μάτια της, στα δικά μου.
Ναι οι ελπίδες μένουν, τα όνειρα δε σβήνουν!
Γιώργος Μακρίδης
