Το (σχετικά) μακρύ μέλλον:
Κάθε παιδί (γράφει η αφίσα) χρειάζεται (και πρέπει να έχει) ένα κομμάτι γης που να το λέει “το σπίτι μου”.
Το μέλλον.
Κάθε νέος πρέπει να έχει σπίτι και να μπορεί να λέει “μπορώ να ελπίζω”. “Μπορώ να κάνω κάτι για το καλό όλων μας”. “Μπορώ να αγαπώ και άρα να μ’ αγαπούν”. “Μπορώ να σπουδάσω”. “Μπορώ να μορφωθώ”. Μπορώ να χαρώ”.
Το τώρα:
Κάθε εργαζόμενος, κάθε οικογενειάρχης, χρειάζεται και πρέπει να έχει, δουλειά και μεροκάματο. Να μπορεί να λέει: “Μπορώ να θρέψω την οικογένειά μου και να ζούμε με πολλές χαρές”!
Το πριν:
Κάθε συνταξιούχος πρέπει να μπορεί να αναπαύεται, να ζει ανέμελος, απολαμβάνοντας της χαρές της ζωής, χωρίς πολλές σκοτούρες.
Χρειάζεται (και πρέπει να έχει) ένα κομμάτι γης που να το λέει “η γωνιά μου”.
Το πάθος για τη ζωή και την ελευθερία, ζει και ανασαίνει μέσα στη ζήση και είναι οδοδείκτης του μέλλοντος, σαν παρόν του παρελθόντος και την ίδια χρονική στιγμή, σαν παρόν του μέλλοντος.
Κι αν γύρω μας πυκνώνουν τα σκοτάδια, στην καρδιά μας ας χαράζουν σταγόνες ανατολής.
Γιώργος Μακρίδης
