Πολύ μου αρέσει ένα κοινωνικό κράτος, με δημόσιο σύστημα υγείας, δημόσια και δωρεάν παιδεία, χωρίς επισιτιστικά και ενεργειακά προβλήματα. Χωρίς τη χρηματιστηριακή μορφή της τροφής, της ενέργειας, της υγείας, της παιδείας, των αγαθών.
Δεν μου αρέσουν οι πειρατές της οικονομίας, της υγείας, της παιδείας, των αγαθών που δικαιούται όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι λαοί και ιδιαίτερα η όμορφη χώρα μας.
Η εκπαίδευση έχει πλατύτερο και βαθύτερο χαρακτήρα, πέρα από το μαθησιακό και γνωσιοκεντρικό της στόχο.
Το κάθε σχολείο είναι κοινωνική δομή που διαμορφώνει τον κάθε τόπο, την κάθε χώρα. Επηρεάζει την οικογένεια, τη γειτονιά, τον κάθε χώρο όπου υπάρχει ζωή και δράση.
Κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, όπως η μειοψηφική βία, παραλύουν και αποσταθεροποιούν το μαθητικό πληθυσμό. Ο δάσκαλος, ο καθηγητής, μέσα στη θεσμική του αδυναμία (πολύ λίγα τον προστατεύουν), προσπαθεί και κρατάει πολύ ψηλά αυτό το δημόσιο αγαθό, την παιδεία, αυτό το αρχιτεκτόνημα, την αισθητική του, την κοινωνικότητά του.
Το σχολείο είναι: Αίθουσα, μάθημα, διάλειμμα, παιχνίδι, αναψυχή μέσα σε αυτό και έξω από αυτό. Είναι οι σχέσεις μαθητών, δασκάλων, γονιών.
Είναι η αμέριστη συνδρομή της πολιτείας, για το μελίσσι που αναπτύσσεται. Είναι η ισχυρή πολιτιστική δομή και δεν πρέπει ν’ αποδομείται
Με ανησυχεί η διαπίστωση μελετητών και εκπαιδευτικών που εντοπίζουν αγραμματοσύνη και αναλφαβητισμό.
Ο πιο ευάλωτος στις κρίσεις που επαναλαμβάνονται, είναι ο μαθητής.
Η μάθηση έχει κονταροχτυπηθεί πολιτιστικά.
Ποιος μπορεί να κρίνει τον δάσκαλο, τον καθηγητή;
Γιώργος Μακρίδης
