Μένουμε να μετράμε κάθε μέρα το ύψος που φτάνει η θερμοκρασία φοβούμενοι τον ερχομό ενός νέου καύσωνα. Κι αυτό γιατί ξέρουμε ότι η κατάσταση έχει γίνει πολύ δύσκολη και κάνει αβίωτη την καθημερινότητά μας. Αυτό είναι ο καύσωνας, μία εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη διαβίωσης. Το ότι συνδέεται και με την Κλιματική Κρίση έχουμε μάθει πια να το θεωρούμε παρεπόμενο, μια δεύτερη συζήτηση που έπεται, μπορεί και τρίτη και τέταρτη σε προτεραιότητα. Μάθαμε να μην τα συνδέουμε μεταξύ τους, αλλά και να αποφεύγουμε τη σύνδεση.
Γιατί το να συνδέεις τους συνεχείς καύσωνα με ένα βαθύτερο πρόβλημα του πλανήτη στο οποίο έχουμε δώσει το όνομα «κλιματική κρίση» σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος και να κάνεις κάτι, να δράσεις, να ασκήσεις πολιτικές αντιμετώπισης και αναστροφής.
Και όπως φαίνεται έχουμε αποφασίσει ασυνείδητα ή συνειδητά, αλλά μαζικά, ότι θα μεταφέρουμε τη λήψη των κρίσιμων αποφάσεων στις επόμενες γενιές. Αλλά μάλλον η πραγματικότητα δεν μας αφήνει πια άλλα περιθώρια οπότε ίσως να κληθούμε να λάβουμε αποφάσεις πιο σύντομα από όσο νομίζουμε.»
Και δεν θα βρούμε παρηγοριά στις θεωρίες της άρνησης που τα θεωρούν όλα ένα παγκόσμιο σχέδιο αποπροσανατολισμού δήθεν. Καλές είναι οι θεωρίες συνομωσίας αλλά κάτι πρέπει να κάνεις για να ζεις όταν φτάνει το θερμόμετρο στους 40 βαθμούς, όταν υπάρχει τόση ξηρασία ή λειψυδρία. Τώρα μας συμβαίνουν όλα αυτά.
Κι εκεί είναι το σημείο καμπής ίσως. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Γιατί ήδη κάνουμε. Βάζουμε μαζικά κλιματιστικά στα σπίτια μας και στα γραφεία γιατί αυτή είναι η πιο άμεση λύση. Μεσοπρόθεσμα όμως τι θα κάνουμε με τις ανάγκες σε ηλεκτρικό ρεύμα. Κι επίσης ποιος θα το πληρώνει αυτό το ρεύμα, τώρα που βλέπουμε πόσο άγρια μπορεί να γίνει η αγορά της ενέργειας.
Να που αμέσως αμέσως τίθενται θέματα κόστους, πολιτικών για τους πολλούς, σύγκρουσης συμφερόντων και διαφορετικών αναγκών μεταξύ της κοινωνίας και των αγορών.
Να που γίνεται χειροπιαστό θέμα η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, και η σύνδεση των οικονομικών πολιτικών με την οικολογική προσέγγιση. Πώς όμως μπορούν να προκύψουν νέες πολιτικές που να είναι και δίκαιες αλλά και αποτελεσματικές;
Οπότε μπαίνει στο παιχνίδι μαζί με την οικονομία και η πολιτική. Κι αν μέχρι σήμερα η πολιτική που εφαρμόζεται δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει στην πολιτική για να φέρει αλλαγές και στο αναπτυξιακό τουλάχιστον μοντέλο; Το ερώτημα δεν αφορά πια κάποια μακρινή σύνοδο κρατών και ειδικών, αλλά όλους μας. Κι επείγουν οι απαντήσεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
