Το ερώτημα που έτρεχε την περασμένη εβδομάδα ήταν ότι αν εκλεγόταν ξανά ο Νίκος Ανδρουλάκης πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τότε ποιο ήταν το νόημα των εκλογών αυτών; Τέτοια ερωτήματα σε προεκλογική περίοδο κρύβουν και κάποιες σκοπιμότητες όπως στην προκειμένη περίπτωση, ότι έπρεπε να είναι καθοριστικό στις προτιμήσεις των εκλογέων, το αίτημα για αλλαγή, κάτι που ευνοούσε τον Χάρη Δούκα. Εδώ και αρκετές εβδομάδες, αυτή καθ΄αυτή η αλλαγή είχε πάψει να έχει έναν αυτόνομο ρόλο ως παράμετρος. Περισσότερη σημασία είχε το στίγμα που έδινε ο κάθε υποψήφιος και η προσωπικότητά του. Την αλλαγή πρέπει να την προσδιορίζεις και να της δίνεις περιεχόμενο για να έχει και μία σημασία, αλλιώς παραμένει μόνο ως τίτλος.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατάφερε να γίνει με άνεση πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξανά γιατί συγκέντρωσε στο πρόσωπό του μερικά στοιχεία που πρόσθεταν και δεν αφαιρούσαν. Κυρίως τη σταθερότητα, τη συνέπεια και το προβλέψιμο. Γιατί πρέπει να βλέπεις και το γύρω περιβάλλον, την κατάσταση ευρύτερα, που χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλη ρευστότητα και έντονη την αίσθηση του απρόβλεπτου. Γιατί να πειραματίζεσαι σε μία εποχή που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο;
Καταγράφηκε πάντως μία ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση στον πρώτο γύρο με τα υψηλά ποσοστά στην Αττική του Παύλου Γερουλάνου και της Άννας Διαμαντοπούλου, κάτι που δείχνει ότι δεν είναι ενιαίο το κοινό που προσβλέπει στο ΠΑΣΟΚ. Φάνηκε όμως, στον δεύτερο γύρο ότι έχει μία συλλογική κίνηση, διατήρηση ενός επιπέδου έστω, ενιαίας και σταθερής στάσης. Αυτό είναι που ευνόησε πολύ τον Νίκο Ανδρουλάκη.
Κι αυτό είναι ένα φορτίο που θα βαρύνει στην επόμενη φάση. Γιατί για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ το κρίσιμο είναι να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και όχι να πάει το ΠΑΣΟΚ στο 20%. Που μπορεί να πάει πιο εύκολα πια όσο εξατμίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό μπορεί να ενδιαφέρει μόνο έναν στενό κομματικό μηχανισμό και όχι τις πλειονότητες. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να είναι πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές; Αυτό είναι πλέον το κρίσιμο ερώτημα.
Κι αυτό προς το παρόν δεν έχει ευκρινείς απαντήσεις. Γιατί από πουθενά δεν διακρίνει κανείς στο ΠΑΣΟΚ και σε κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης το εναλλακτικό σχέδιο που θα ρίξει μία κυβέρνηση. Εκτός κι αν περιμένουν απλώς να πέσει μόνη της, φθαρμένη. Μπορεί να γίνει κι αυτό, αλλά έχει μικρότερες πιθανότητες. Και με ποσοστά γύρω στο 20% δεν έχεις και πολλές προοπτικές να είσαι ούτε καν ένας διαθέσιμος αντικαταστάτης στη διακυβέρνηση. Μπορεί να το κάνουν κι άλλα κόμματα αυτό για αυτό και κυοφορούνται και νέα ή μεταλλάξεις των παλιών. Κι ακριβώς αυτή η κατάσταση είναι που επιβεβαιώνει και επιτείνει ταυτόχρονα την ρευστότητα.
Οπότε ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται στην περίεργη θέση να τα έχει καταφέρει, αλλά να καλείται και… να τα ξανακαταφέρει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
