Η αλήθεια είναι ότι κάπου μετά το ’90 και την επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης τουλάχιστον στις αγορές, αρχίσαμε να βλέπουμε κι εμείς τις ζωές μας μέσα σε ένα πιο πλανητικό βλέμμα. Κάπως σαν να είμαστε όλοι μας παιδιά του κοινού μας πλανήτη. Υπήρχε και η αισιοδοξία του «τέλους της ιστορίας», κάτι που πήγαζε μεν από την ήττα και το τέλος των παλιών κομμουνιστικών κρατών, αλλά μάλλον δεν έφτασε ποτέ κάπου πιο γόνιμα και κυρίως πιο σίγουρα, με πιο βέβαια και εξασφαλισμένη πορεία προς την ευημερία των κοινωνιών. Τι να την κάνεις την «νίκη» στην ιστορία όταν σε λυγίζουν ακόμα οι πόλεμοι ή σου προκύπτει να πρέπει να μετακινήσεις πληθυσμούς από τα σπίτια τους σε εμπόλεμες περιοχές.
Κι εκεί είναι που ο πλανήτης έρχεται στο προσκήνιο όχι πια ως ένα γενικόλογο «κοινό σπίτι», αλλά ως μέρος ενός κοινού προβλήματος. Μιας μεγάλης εξίσωσης που χωράει κι εμάς κι άλλα μερικά δισεκατομμύρια. Που δεν μπορείς να φτάσεις στη λύση και το συμπέρασμα αν δεν τους συμπεριλάβεις όλους τους παράγοντες. Γιατί π.χ. όταν εμείς κοιτάμε να γίνουμε λιγότερο κρεατοφάγοι και καλά κάνουμε και αποθεώνουμε την υγιεινή ζωή σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη κάποιος μπορεί να φτιάχνει τα «υγιεινά» προϊόντα που χρησιμοποιούμε για μερικά ελάχιστα χρήματα κάθε μήνα. Και δεν σκέφτεται καν να εγκαταλείψει κι αυτός το κρέας όταν δεν είναι σίγουρος θα έχει φαΐ την επόμενη μέρα.
Αν δεν λυθούν όλα μαζί και πλανητικά τα προβλήματα του κόσμου μας, ίσως να μη λυθούν και ποτέ για κανέναν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
