Υπάρχουν μεγάλες συνοικίες που δεν είναι εύκολο να συνδεθούν με την πόλη. Για παράδειγμα τα Σεισμόπληκτα συνδέονται με ένα ψευτοκόμβο στη Δωδώνης με φανάρια που στην ανηφόρα δεν ανεβαίνουν καν δύο αυτοκίνητα.
Ή οι Αμπελόκηποι που βγαίνουν με μικρούς δρόμους ή κάτω στην 8ης Μεραρχίας ή στη Βορείου Ηπείρου ενώ πάνω στη Μακρυγιάννη και την Μ. Αλεξάνδρου μπαίνεις πάλι από μικρούς δρόμους ή ένα φανάρι που χωράει τρία αυτοκίνητα τώρα τελευταία.
Αυτό γίνεται γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα. Οι μεγάλοι δρόμοι της πόλης στις εξοδους όπως η Δωδώνης και η Γράμμου ανοίγαν μεν τον ορίζοντα αλλά για λίγα αυτοκίνητα ως τα τέλη του ’80, κάπως σαν δρόμοι προς την εξοχή. Και οι συνοικίες μεγάλωναν συνέχεια δίπλα τους ακολουθώντας τα αυξημένα ρεύματα της εσωτερικής μετανάστευσης.Μέχρι που μετά το ’90 άρχισαν τα αυτοκίνητα να αυξάνονται τόσο πολύ που δεν υπήρχε χώρος να σταθμεύσουν καν στη γειτονιά πόσο μάλλον να κινούνται όλα μαζί στον δρόμο. Και η ανάπτυξη του οδικού δικτύου και ειδικά η περιφερειακή και οι δακτύλιοι υπήρχαν μεν στον σχεδιασμό αλλά δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν γιατί ήθελαν τεράστιους πόρους. Ακόμα τον περιφερειακό δακτύλιο φτιάχνουμε.
Στο μεταξύ προέκυψε η ανάγκη για πεζοδρομήσεις στο κέντρο και πάρκινγκ ενώ μεγάλωνε ακόμα περισσότερο η πόλη προς διάφορες κατευθύνσεις.
Το αποτέλεσμα είναι να μοιάζει όλο το σκηνικό με ένα μωσαϊκό χωρίς εμφανές σχέδιο και αρχή, μέση και τέλος. Για αυτό και ταλαιπωρούμαστε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
