Όταν δεν μπορεί να λειτουργήσει το μαζί, όταν δεν βρίσκεις τον δρόμο της συνάντησης, θα σε βρει η απομόνωση και το χωριστά.
Αυτό είναι το μήνυμα των καιρών για τη συνεργασία των κρατών, το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον και την προοπτική του παγκόσμιου χωριού μας.
Θεριεύουν από παντού οι φωνές του «καλύτερα μόνοι μας», της υπεράσπισης της εθνικής διαδρομής και όχι της διακρατικής συνεργασίας, της κατά μόνας ταυτότητας και όχι της από κοινού.
Όταν τέλειωσε ο μεγάλος πόλεμος ξέσπασε ένα κύμα ενότητας, άνοιξε η δυνατότητα της συνεργασίας για να μπορέσει η ανθρωπότητα να αφήσει πίσω το σκοτάδι και τον πόνο του πολέμου. Είχαμε τον ΟΗΕ αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των παιδιών, το συλλογικό ενδιαφέρον για τη φτώχεια στον πλανήτη και την πείνα στη Αφρική.
Τώρα είναι σαν να άλλαξε το φεγγάρι. Τώρα φοβόμαστε ότι θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα, ότι θα ομογενοποιηθούμε (με ποιον άραγε;), ότι θα έρθουν άλλοι να μας «αντικαταστήσουν». Στις μέρες μας, μέρες πρωτόγνωρων πολέμων και μετακινήσεων δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, δυσκολευόμαστε όλο και περισσότερο να δούμε μαζί, από κοινού το μέλλον.
Τι άλλαξε άραγε και έφερε αυτήν την στροφή τα τελευταία 70 χρόνια; Πώς γύρισαν ανάποδα οι μεγάλες προσδοκίες της μεταπολεμικής ελπίδας; Ή μήπως δεν υπάρχουν πια καν μεγάλες προσδοκίες;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
