Κάπου έπιασε το αυτί μου την έκκληση να γυρίσουμε κάποια στιγμή σε μία κανονικότητα. Το λένε οι άνθρωποι που δεν αντέχουν όλη αυτήν την καθημερινότητα της ανησυχίας, της έντασης, της απογοήτευσης, του φόβου, της καταστροφή. Πλέον έχει επισημοποιηθεί και διά δηλώσεων των αρχών, ότι επιτρέπεται και να μας δέρνουν ακόμα ακόμα.
Και κάπως λυγίζει ο κόσμος, όλοι μας και λαχταράμε μία επιστροφή στις καλύτερες μέρες, τότε που μπορούσες ίσως να κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου και να νιώσεις ότι αφήνεις απέξω όλη τη μαυρίλα. Κι ότι μπορούσες να κοιμηθείς καλά, αφήνοντας τις έγνοιες για το επόμενο πρωινό.
Κι είναι πια το πρόβλημα. Ότι δεν γίνεται να βρεις πουθενά καταφυγή και απάγκιο. Ότι νομίζεις ότι είσαι από παντού ανοιχτός και ευάλωτος. Και είμαστε όντως αν σκεφτούμε ότι χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν μία νύχτα με τις φλόγες δίπλα στο σπίτι τους ή δύο μέτρα νερό στην πόρτα τους. Και δεν είναι πια «ακραία» όλα αυτά αλλά κομμάτι της κάθε μέρας.
Πώς όμως να βρεθεί ένα άνοιγμα προς μία κανονικότητα όταν αυτή φαίνεται ότι έχει διαρραγεί; Ίσως να μην υπάρχει ένας τέτοιος δρόμος όσο τουλάχιστον δεν αναγνωρίζονται τα δεδομένα και τα στοιχεία που μας οδήγησαν ως εδώ. Όσο δεν διαβάζουμε την πραγματικότητα και δεν εξηγούμε τα αίτια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
