Μικρά παιδιά, κάπου πριν από το ’80 πηγαίναμε οικογενειακά και βλέπαμε κάτω στον Μώλο των αγώνες της κωπηλασίας που τότε είχαν τερματισμό στις κερκίδες που ακόμα υπάρχουν. Κι έχω τις φωτογραφίες που στρώναμε κάτω και κάναμε αυτό που λέμε σήμερα πικ νικ στον δημόσιο χώρο. Απλά πράγματα για τη φροντίδα των παιδιών και με την ικανοποίηση να ζεις στην πόλη και να χαίρεσαι τις δραστηριότητες έξω από το σπίτι. Κάπως έτσι μου έμεινε και η αγάπη για την κωπηλασία που τη βλέπουμε πια από την τηλεόραση να μας χαρίζει και σε εμάς εδώ τους Γιαννιώτες μεγάλες διεθνείς διακρίσεις.
Ο Δήμος πήρε πρόσφατα την πρωτοβουλία και διοργάνωσε δύο ανοιχτές εκδηλώσεις σε πάρκα της πόλης, στα Λιθαρίτσια και το Άλσος με πικ νικ και δράσεις για τα παιδιά και είχαν και οι δύο επιτυχία με τον κόσμο να ανταποκρίνεται και να συμμετέχει.
Καλώς έπραξε ο Δήμος και πρέπει να συνεχίσει. Φαίνεται ότι απαιτείται μία πολιτική για τον δημόσιο χώρο για να μπορεί να τον χρησιμοποιεί ο πολίτης, αλλιώς θα ήταν κάτι αυτονόητο και θα γινόταν από μόνο του.
Γιατί δεν είναι αυτονόητο; Γιατί δεν είναι τις περισσότερες φορές καλές οι συνθήκες. Μπορεί να είναι βρώμικα και αφρόντιστα οπότε ο κόσμος χάνει την εμπιστοσύνη του και δεν επανέρχεται. Και τις περισσότερες φορές ο δημόσιος χώρος δεν είναι όσο ελεύθερος γίνεται. Μπορεί να παρκάρουν αυτοκίνητα ή να αξιοποιείται από τραπεζοκαθίσματα κάτι που ως ένα βαθμό είναι εύλογο, αλλά άλλες φορές χάνεται η ισορροπία.
Κι επίσης χάθηκε με το χρόνο και η κουλτούρα του ανοιχτού χώρου για όλους με την άνοδο της απασχόλησης και της αναψυχής που γίνεται εντός συγκεκριμένων πλαισίων. Ή κατευθύνθηκε αλλού το ενδιαφέρον των πολλών. Η απλή βόλτα ή το να στρώσεις κάτω και να ταΐσεις το παιδί σου βλέποντας τη λίμνη, δεν ήταν της μόδας. Μπορεί να γίνεται τώρα.
Στην ουσία δεν είναι ζήτημα πολιτικής για τον δημόσιο χώρο, αλλά ιεραρχήσεων και προτεραιοτήτων. Ο χώρος χωρά πολλές χρήσεις, αλλά όχι όλες. Και κάποιες είναι περισσότερο αναγκαίες και έρχονται πρώτες. Πρέπει να υπάρχει χώρος για περπάτημα, χώρος για ποδήλατο, χώρος για τα παιδιά, περιθώριο να κάθεσαι να ξεκουράζεσαι και να κοιτάς τον ορίζοντα, ή κάπου να τρως το φαγητό σου από το σπίτι, χώρος για μνημεία και σύγχρονη τέχνη για αναστοχασμό, και χώρος και για να παρκάρεις ή να πιεις έναν καφέ, αλλά και να κάνεις μία μικρή εκδήλωση ή να συναντηθείς σε μια συλλογικότητα. Όλα αυτά και πολλά ακόμα είναι δημόσιος χώρος. Τα ξέρουμε. Πρέπει όμως, τα βάλουμε σε μια σειρά και να τα αφήσουμε να γίνουν, να αναπτυχθούν, με ισορροπία και χωρίς υπερβολές. Αν θέλουμε να κάνουμε πολιτική από αυτή τη σειρά ξεκινάμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
