Μέσα στον χαμό των ημερών μπόρεσα και είδα στο cinobo την ταινία «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα, η οποία προκάλεσε μία συζήτηση και έχει βραβευτεί.
Αφηγείται την ιστορία μίας παρέας παιδιών σε ένα εξοχικό σπίτι που επιχειρούν να ζήσουν τη δική τους ουτοπία, ελεύθεροι από κάθε περιορισμό και προσαρμογή.
Οι αναφορές στη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη είναι ευθείες ως το τέλος. Τέλος που είναι γκροτέσκο, επιτηδευμένα, κάτι που δεν κρύβει όμως τελείως και την τρυφερότητα που διασχίζει όλη την ταινία.
Η ανάγκη των νέων παιδιών να ζήσουν απλώς τις ζωές τους, να κάνουν ένα νυχτερινό μπάνιο στη θάλασσα, έχει γίνει ζητούμενο, διαπραγματεύσιμο με τους ανθρώπους που κατέχουν εξουσία και το μονοπώλιο της βίας.
Οπότε ακόμα και αν δεν είναι τόσο καλή η ταινία, όσο θα ήθελα ως προς την ανάπτυξη της ιστορίας ή τον φωτισμό επιμέρους στοιχείων σαν τα αδιέξοδα ή τις προστριβές που φέρνει μία ελευθερία χωρίς υποχρεώσεις, δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί η θαρραλέα της ύπαρξη. Σήμερα οφείλουμε να μιλάμε ανοιχτά για ό,τι ζούμε. Και το ζήτημα της ελευθερίας είναι θεμελιακό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
