Μια από τις πιο σκληρές καταστάσεις είναι αυτή η συγκράτηση. Να συγκρατείς τη χειρονομία, το άγγιγμα, την επαφή. Ο άνθρωπος που μένει μόνος του, με το σώμα του ανέγγιχτο.
Όχι ότι δεν υπάρχει ένα όριο, δεν λέω αυτό. Δεν λέω για τον βίαιο άνθρωπο που ανοίγεται για να καταστείλει και να ελέγξει, να υποτάξει. Αυτός επιβάλλεται να περιοριστεί.
Λέω για το άνοιγμα στον άλλο, στην επιθυμία ίσως, σίγουρα στην ανάγκη για συνομιλία. Με τα λόγια, τα βλέμματα, με το σώμα.
Αυτό το κράτημα, το δεν το κάνω, δεν αγγίζω, δεν εκδηλώνω αισθήματα, δεν ψιθυρίζω, δεν σηκώνω καν το βλέμμα στον άλλον, είναι εντέλει ένας ανάποδος δρόμος ελέγχου. Από έξω προς τα μέσα μας σίγουρα, μία σωματοποίηση της εξουσίας πάνω μας σε όλες τις τις μορφές. Αν κλειστώ μέσα στην πανοπλία μου είναι πιθανόν και να γλυτώσω τη βία που νιώθω να με κατακλύζει.
Αλλά και από μέσα προς τα έξω, σαν αυτο-καταστολή, αυτοέλεγχος. Εντάξει, σε έναν κόσμο κανόνων και περιορισμών ζούμε, είναι λογικό να υπάρχουν και κάποια πιο φυσικά όρια. Άλλωστε πώς είναι σίγουρο ότι κι ο άλλος θα δεχτεί την επαφή; Δεν είναι. Αλλά κι αυτό το δίλημμα, με θέλει δεν με θέλει, λειτουργεί εν τέλει προς τα πίσω, σε περιορίζει κι άλλο.
Γινόμαστε έτσι όλο και πιο ουδέτεροι για να πω μία άλλη εκδοχή του απόμακρου, της απόστασης. Ο ερωτικός άνθρωπος στους καιρούς της απόστασης, της αδυναμίας να αγγίξεις, να εκφραστείς, να απευθυνθείς, είναι σαν τον άνθρωπο της πανδημίας που ένιωθε καλύτερα μέσα σε μία αντισηπτική συνθήκη διαρκούς απόστασης. Καλύτερα, σημαίνει ασφαλέστερα. Και ασφάλεια σημαίνει εν τέλει αυτοφυλάκιση.
Σε καιρούς μίζερους και αντιερωτικούς έτσι κι αλλιώς, τι να λέμε, οι άνθρωποι οικειοθελώς συγκρατούμε εαυτόν εντός μας. Ανέπαφοι. Κι ο χρόνος περνάει σαν το φύλλο που το παρασέρνει η βροχή στο πεζοδρόμιο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
