Κάθε θαύμα στην Ελλάδα κρατά τρεις ημέρες, λέει η σοφή λαϊκή ρήση…
Αυτό που πήγαν να κάνουν όμως οι αθλήτριες του ΠΑΣ WBC στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας, εάν γινόταν, θα ξεπερνούσε τα όρια του αθλητικού θαύματος…
Σωστά το αποτύπωσε ο πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής Τόλης Μιχαήλ, σε χθεσινές του δηλώσεις ότι αν γινόταν θα ήταν κάτι σαν παραμύθι…
Από εκείνα που έχουν γραφτεί πολλές φορές στην παγκόσμια ιστορία του συλλογικού αθλητισμού, που τα μαθαίνουν οι νεότερες γενιές και αδυνατούν να πιστέψουν πως μπορεί όντως να συνέβη…
Κάτι τέτοιο πήγε να κάνει και ο γυναικείος μπασκετικός ΠΑΣ στον Ολυμπιακό και λίγο ήθελε να το καταφέρει…
Όμως αυτό που έχουν πετύχει οι αθλήτριες του ΠΑΣ με την καθοδήγηση της Ερντέμ και του Καρατζένη, με τη στήριξη των παιδιών που τρέχουν ακατάπαυστα αφιερώνοντας προσωπικό χρόνο για την ομάδα και με την υποστήριξη των φιλάθλων, είναι μοναδικό…
Ανεξάρτητα από το αγωνιστικό σκέλος και τα επιτεύγματα αυτής της ομάδας στο παρκέ θα σταθούμε σε μερικά σημεία που έχουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον…
Πρώτον, ότι η ομάδα αυτή έχει λειτουργήσει ως βαλβίδα εκτόνωσης για τη φίλαθλη βάση του ΠΑΣ που τόσα έχει τραβήξει και τραβά ακόμη και σήμερα με το ποδοσφαιρικό τμήμα που είναι η ναυαρχίδα του οργανισμού που λέγεται ΠΑΣ…
Σκεφτείτε μόνο που και με ποιον τρόπο θα μπορούσε να έχει εκτονωθεί αυτή η οργή, για τα τεκταινόμενα στον ποδοσφαιρικό ΠΑΣ εάν δεν υπήρχε η γυναικεία ομάδα μπάσκετ…
Το δεύτερο είναι πως η ομάδα αυτή αποπνέει υγεία, σαν ένας ζωντανός οργανισμός που έχει βέβαια τις καλές και τις κακές του στιγμές, αλλά που δε διακρίνεις υστεροβουλία και ιδιοτελείς σκοπούς…
Και ένα τελευταίο που αφορά και τις λίγο μεγαλύτερες γενιές των φίλων του ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ…
Το σύνθημα «τι κι αν δεν πήγα σε έναν τελικό…» που τραγουδά η κερκίδα τόσα χρόνια, αποτελεί μία γνήσια έκφραση της Ηπειρώτικης πεποίθησης πως ό,τι κι αν συμβαίνει, εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε παρόντες και να προσπαθούμε για το ωραίο, το δύσκολο, το ανέφικτο, για το όνειρο…
Αυτός ήταν και ο λόγος που μετά την κλήρωση με τις Εσπερίδες στον ημιτελικό υπήρχε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον αγώνα αυτό από όλο και περισσότερους…
Μεταξύ αυτών και πολλοί που ίσως δεν είχαν και μεγάλη προσέγγιση με το μπασκετικό τμήμα…
Γιατί, η προοπτική της συμμετοχής του ΠΑΣ σε έναν τελικό δεν αφορούσε μόνο το μπασκετικό τμήμα, αλλά αφορούσε την πόλη και το σήμα στη φανέλα και ό,τι και τα δύο αυτά σηματοδοτούν στην ψυχοσύνθεση των Γιαννιωτών και των Ηπειρωτών…
Και αυτός ήταν και ο λόγος που μετά το τέλος του ημιτελικού πολλά ζευγάρια μάτια δάκρυσαν που ο ΠΑΣ θα ήταν στον τελικό μίας μεγάλης διοργάνωσης και που αυτό θα ταξίδευε παντού…
Και τα μάτια αυτά ήταν πολλά και στο γήπεδο όπως είδαμε, και στα σπίτια και στις καφετέριες όπου έβλεπαν τον αγώνα…
Γι’ αυτό και στο μήνυμά τους προς τις αθλήτριες που διαβάστηκε λίγο πριν το τζάμπολ, οι φίλαθλοι της ομάδας έγραψαν αυτό που αισθάνονταν όλοι οι φίλοι του λαοφιλούς «Άγιαξ της Ηπείρου»…
«Αυτή η φανέλα και το σήμα που έχει πάνω της, σφυρηλατήθηκαν με πίκρες, πόνο, αδικίες και δάκρυα. Ήρθε λοιπόν η στιγμή, εσείς τη φέρατε αυτή τη στιγμή, που θα τινάξουμε από πάνω μας όλα αυτά και θα δακρύσουμε από χαρά και από συγκίνηση όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα»…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
