Υπάρχει κάποιος λόγος να αισιοδοξεί η ελληνική κοινωνία μετά τα χθεσινά συλλαλητήρια;
Όχι, δεν υπάρχει μόνον ένας λόγος…
Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λόγοι να εκφράζεται αισιοδοξία για τη διαμόρφωση μίας καλύτερης συνθήκης για την ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια…
Δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως οι αλλαγές συμβαίνουν από τη μία ημέρα στην άλλη…
Αλλά θέλουν χρόνο και επιμονή από όσους τις διεκδικούν και τις απαιτούν…
Εκτιμούμε λοιπόν πως βρισκόμαστε μπροστά στην απαρχή της διαμόρφωσης μίας νέας συνθήκης για την ελληνική κοινωνία που θα μπορούσε να πει κάποιος πως… απασφάλισε.
Αλλά δεν έγινε και η έκρηξη… Κι αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό είτε αναφερόμαστε στην Κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση…
Αυτό που έγινε χθες σε όλη τη χώρα, αλλά και σε πόλεις του εξωτερικού στην ουσία είναι μία εκκωφαντική διαμαρτυρία για το σαθρό υπόβαθρο στο οποίο στερεώθηκε το πολιτικό σύστημα στη χώρα από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, αλώνοντας και αλλοτριώνοντας παράλληλα και τους θεσμούς…
Τους αρμούς της εξουσίας που ήθελε να καταλάβει ο Τσίπρας αλλά δεν πρόλαβε γιατί αυτοί έχουν καταληφθεί από άλλους πολύ πριν και δεν είναι εύκολο να αλλάξουν… αφεντικά.
Αυτό που εισπράξαμε, συνομιλώντας με πολλούς συμπολίτες που κατέβηκαν στη διαδήλωση, είναι ένα βουβό κύμα αγανάκτησης και απογοήτευσης που δεν εκτονώθηκε χθες, αλλά που απλώς βρήκε μία πρώτη αφορμή να εκφραστεί…
Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Ότι η επόμενη αφορμή μπορεί να είναι πολύ πιο εκκωφαντική και να κάνει πραγματικό κρότο…
Πλήττοντας σαν ωστικό κύμα – εκείνο που σε χτυπά μετά από μερικά δευτερόλεπτα ενώ έχεις δει από πολύ μακριά την έκρηξη και νομίζεις ότι δεν κινδυνεύεις – όλους εκείνους που πιστεύουν ίσως, ότι η οργή της κοινωνίας εκτονώθηκε με το χθεσινό συλλαλητήριο και μπορεί η χώρα να συνεχίσει να βουλιάζει…
Είναι τεράστια η κατρακύλα της κοινωνίας μας, με τις ευθύνες να επιμερίζονται πρωτίστως στις τρεις εξουσίες και να συμπαρασύρουν φυσιολογικά και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας…
Κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει δικαίωμα να χαίρεται για τις χθεσινές ογκώδεις διαδηλώσεις, γιατί τα εκατομμύρια των Ελλήνων βγήκαν με τα ονόματά τους και όχι με τα κόμματά τους, όπως μας είπε μία κυρία στην πορεία…
Γιατί όμως έχουμε περισσότερους από έναν λόγους να αισιοδοξούμε; Γιατί χθες, είδαμε για πρώτη φορά τη νέα γενιά να είναι στο δρόμο μαζί με τις μεγαλύτερες, αλλά διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον από αυτό που της ετοιμάσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι…
Γιατί είδαμε τα παιδιά μας να έχουν αυτή τη σπίθα στα μάτια τους, αξιώνοντας να υπάρξει Κράτος Δικαίου και μία καλύτερη κοινωνία που δε θα σκοτώνει τα παιδιά της. Κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Γιατί είδαμε μία κοινωνία να σηκώνεται από τον καναπέ και να βγαίνει στις πλατείες, διεκδικώντας το αυτονόητο… Το οξυγόνο που σώθηκε για εκείνα τα παιδιά στα Τέμπη…
Και γιατί το έκαναν με μεγάλο σεβασμό στη μνήμη εκείνων των παιδιών και για να συμπαρασταθούν στις οικογένειές τους. Γι’ αυτό και κάποια δάκρυα που έτρεξαν χθες, ήταν δάκρυα χαράς…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Από την εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” 1 Μαρτίου 2025
