Νοσταλγικές μνήμες έρχονται κάθε χρόνο στο νου μας, κάθε τέτοια ημέρα…
Από τις εποχές των παιδικών μας χρόνων, της ξεγνοιασιάς και της ανεμελιάς…
Από τις εποχές που η περίοδος των Πασχαλινών εορτών ήταν στενά συνυφασμένη και άρρηκτα συνδεδεμένη με μία και μόνο διαδρομή…
Από την πόλη στο χωριό… Ίσως όχι αμέσως μετά το κλείσιμο των σχολείων, αλλά σίγουρα από τα μέσα της Μεγ. Εβδομάδας, το αργότερο τη Μεγ. Πέμπτη…
Γιατί έπρεπε ήδη από τη Μεγ. Πέμπτη να συμμετέχουμε στις ετοιμασίες για το στόλισμα του Επιταφίου…
Και την Μεγ. Παρασκευή να βοηθάμε τους μεγαλύτερους στη συγκέντρωση των λουλουδιών για τον Επιτάφιο από τους γύρω αγρούς, τα κηπάρια και τις γλάστρες…
Δεν απορούμε λοιπόν με τη λαχτάρα των κατοίκων των μεγαλουπόλεων να αποδράσουν αυτές τις ημέρες…
Το Πάσχα είναι η κορυφαία γιορτή της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστης, ειδικά για τον Έλληνα όμως είναι πολλά περισσότερα…
Είναι η οικογένεια και το νόημα του ισχυρού δεσμού με αυτήν…
Είναι η συνάντηση, το αντάμωμα στα σπίτια των παππούδων και γιαγιάδων στα χωριά…
Είναι τα έθιμα και η τήρησή τους, έστω με παραλλαγές, έστω με τις ευκολίες του σήμερα…
Γιατί εμείς έχουμε μνήμες από το σφάξιμο των αρνιών στο χωριό από τον αγαπημένο μας μπάρμπα – Μήτσο που χάθηκε πρόσφατα, ενώ σήμερα σχεδόν όλοι προμηθευόμαστε τα αμνοερίφια έτοιμα από τα κρεοπωλεία…
Και δε βλέπουμε τις γυναίκες του σπιτιού να ταλαιπωρούνται για ώρες με τις συκωταριές και τα έντερα για να τα πλύνουν ένα προς ένα και μέσα – έξω, για να τυλίξουν το κοκορέτσι…
Χαιρόμαστε λοιπόν κάθε φορά που βλέπουμε αυτές τις εικόνες της μαζικής εξόδου από τα αστικά κέντρα προς την επαρχία, γιατί παρά τις σαρωτικές αλλαγές στο πέρασμα των δεκαετιών, εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη κάποιες σταθερές αξίες…
Αναλλοίωτες στο χρόνο, τουλάχιστον ως προς τη βάση τους και όχι τόσο στο περιεχόμενο, αλλά κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό…
Γιατί πίσω μας έρχονται οι επόμενες γενιές που θα πρέπει και αυτές να γνωρίσουν το ελληνικό Πάσχα και το τι αυτό σημαίνει…
Απλώς, όσο περνούν τα χρόνια η φυσική εξέλιξη της ζωής, οδηγεί και σε απώλειες αγαπημένων προσώπων για τον καθένα…
Και κάθε φορά που βρισκόμαστε σε εκείνα τα αγαπημένα μέρη των παιδικών μας χρόνων, αυτούς τους παππούδες και τις γιαγιάδες φέρνουμε στη μνήμη μας με το συναίσθημα της χαρμολύπης να είναι κυρίαρχο…
Γιατί σε εκείνους οφείλουμε αυτό που γίναμε και είμαστε και γιατί εκείνοι άφησαν πίσω τους, ένα δυσαναπλήρωτο κενό… Καλή Ανάσταση!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 19-20 Απριλίου 2025
