Διαβάζαμε χθες το απόγευμα κάποια σχόλια κάτω από αναρτήσεις με στιγμές από την έξοδο της σορού του Πετρολούκα Χαλκιά από τη Μητρόπολη Αθηνών, για να ξεκινήσει το ταξίδι προς το Δελβινάκι…
Εκεί όπου σήμερα θα οδηγηθεί στην τελευταία του κατοικία…
Και τα σχόλια εμπεριείχαν πολλά ερωτήματα και απορίες για το ξεπροβόδισμα του τεράστιου δεξιοτέχνη του κλαρίνου από συναδέλφους του σπουδαίους κλαρινίστες επίσης…
Λογικό είναι σε όσους δεν είναι από την Ήπειρο και σε εκείνους που δεν έτυχε να το συναντήσουν ποτέ άλλοτε, να μη γνωρίζουν πως το ξεπροβόδισμα προς την τελευταία κατοικία με αυτόν τον τρόπο, είναι μία βαθιά ριζωμένη παράδοση του τόπου…
Όσο βαθιά είναι η πίστη για παράδειγμα, άλλο τόσο βαθιά είναι και η ρίζα…
Και η ρίζα του Ηπειρώτη έχει αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα που είναι το σφιχταγκάλιασμα με το κλαρίνο και την μουσική παράδοση…
Δεν είναι γλέντι… Είναι μοιρολόι, είναι θρήνος…
Όμως στην Ήπειρο και ο θρήνος τραγουδιέται…
Όπως ακριβώς έκαναν δεκάδες καλλιτέχνες της μουσικής μας παράδοσης χθες στη Μητρόπολη και όπως είμαστε βέβαιοι ότι θα γίνει και σήμερα στο Δελβινάκι…
Διαβάσαμε πριν λίγες ημέρες σε μία ξεχωριστή σελίδα στα κοινωνικά δίκτυα, στον «Κυκλοθυμικό», ένα καταπληκτικό κείμενο – ανάλυση ακριβώς για το Ηπειρώτικο κλαρίνο και τη βαθιά του σύνδεση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον…
Δανειζόμαστε μερικά αποσπάσματα από το εκπληκτικό αυτό κείμενο που αξίζει πραγματικά να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε ολόκληρο…
Υπάρχουν και αυτά στα σόσιαλ και όχι μόνο οι τρολιές, οι υβριστές και οι αμόρφωτοι…
«Δεν είναι τυχαίο πως συχνά το ηπειρώτικο κλαρίνο συνοδεύει τα μοιρολόγια και τον πόνο της ξενιτιάς στην Αμερική, την Αυστραλία, την Γερμανία. Ίσως γιατί μόνο αυτό το όργανο αντέχει να σταθεί απέναντι στον θάνατο, την απώλεια και να απαντήσει με κάτι εξίσου αληθινό, λυτρωτικό.
Γι’ αυτό και το ηπειρωτικό παίξιμο δεν βιάζεται. Είναι αργό, νωχελικό, σχεδόν υπνωτικό. Σέρνεται όπως το κοπάδι στα υψίπεδα, όπως η μνήμη στους γέρους.
Δεν εξυπηρετεί το εφήμερο, δεν προσφέρεται για γλέντι ρηχό, μα για το βαθύ, το εσωτερικό πανηγύρι, εκεί που ο άνθρωπος συναντάει κάτι που τον ξεπερνά.
Τον θρήνο που γίνεται ανάταση, την απώλεια που γίνεται κοιτίδα. Το ηπειρωτικό κλαρίνο, λοιπόν, δεν είναι απλώς παράδοση.
Είναι το σχήμα του πόνου, του καημού και της αξιοπρέπειας. Είναι, με λίγα λόγια, η ίδια η Ήπειρος, όχι όπως τη δείχνουν οι τουριστικοί οδηγοί, μα όπως τη θυμούνται όσοι έχουν μνήμες από αυτή.
Είναι ο θάνατος, το φευγιό στην ξενιτιά, αλλά και το γλέντι του γάμου, ο ερχομός του ξενιτεμένου στον τόπο την στιγμή που βρίσκει το σπίτι άδειο και τρέχει στον τάφο των γονιών του, της γυναίκας του, του παιδιού του.
Είναι η μελωδία που φέρνουμε μέσα μας όσοι καταγόμαστε από αυτή την περιοχή της χώρας, που κάποτε τη νιώσαμε να μας λυγίζει και να μας λυτρώνει»…
Συμφωνούμε απόλυτα και υποκλινόμαστε με σεβασμό και εκτίμηση στον συντάκτη αυτού του κειμένου…
«Τώρα στα ξεχωρίσματα, έλα γιε μου να φιληθούμε… Γιατί έχουμε ζωή και θάνατο… Ποιος ξέρει γιε μου κι ανταμωθούμε…»
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» στις 19-6-2025
