Κι αυτό το λίγο μας αρκεί; Ένα από τα ερωτήματα που αναφέρονται στην εικόνα στα περισσότερα χωριά τις ημέρες του Αυγούστου…
Χωριά που ζωντανεύουν, με σπίτια που ανοίγουν και πάλι για λίγες ημέρες, μέχρι και για ένα μήνα, με ετεροδημότες και απόδημους να επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους…
Και με νέες και νέους που βρίσκουν ευκαιρία να επιστρέψουν στον τόπο των παιδικών τους αναμνήσεων…
Είναι μόνον μία περίοδος χαλάρωσης και διακοπών ή είναι κάτι περισσότερο;
Και αν ναι, πως θα μπορούσαμε να το ορίσουμε;
Σίγουρα, δεν είναι απλώς μία περίοδος διακοπών, γιατί όσοι κάνουν τη συγκεκριμένη επιλογή, θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει έναν άλλο προορισμό και να μειώσουν τις ημέρες των διακοπών τους στο χωριό…
Ναι, είναι και ο οικονομικός παράγοντας που παίζει ρόλο, όμως δεν είναι ο κυρίαρχος…
Βλέποντας τόσες ημέρες σε χωριά των δήμων Ζίτσας, Δωδώνης και Ζαγορίου που βρεθήκαμε, τόσον πολύ κόσμο και ειδικά τη λαχτάρα των νέων να είναι εκεί, να είναι παρόντες και παρούσες σε ό,τι συμβαίνει, να δρουν, να αλληλεπιδρούν και να συμμετέχουν, σκεφτήκαμε πως αυτό δεν είναι απλώς σημείο των καιρών ή των διακοπών…
Αλλά είναι στοιχείο της ρίζας του καθενός που όσο μακριά κι αν έχει πάει, πάντα θα αναζητά μία ευκαιρία επιστροφής σε αυτήν…
Κάποτε, στα χρόνια της δικής μας ενηλικίωσης, οι διακοπές ενός και πλέον μήνα στο χωριό ήταν σε κάποιο βαθμό «υποχρεωτικές» καθώς δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για πολυήμερες διακοπές σε παραθαλάσσιους προορισμούς. Αυθημερόν, μέχρι δύο ημέρες το πολύ και επιστροφή…
Και μέσα σε αυτό το διάστημα, υπήρχαν και οι κοινές δράσεις της κοινότητας, όπως το να γίνουν εργασίες σε κοινόχρηστους χώρους με τη συμμετοχή όλων, αλλά και κάποιες μονοήμερες εξορμήσεις στη θάλασσα με λεωφορείο, όπως και η αναζήτηση μεταφορικών μέσων για τη μετάβασή μας, στα πανηγύρια των γειτονικών χωριών…
Τα ίδια πράγματα βλέπουμε και τώρα, με τη συμμετοχή των νέων και των μεγαλύτερων να είναι εθελοντική που σημαίνει και αυθεντική, αλλά και αναζωογονητική για τον τόπο και τους ίδιους…
Οι επισκέψεις για παράδειγμα στα πανηγύρια γειτονικών χωριών, είναι κάτι σαν «υποχρέωση» που αισθάνεται ο καθένας και για να διασκεδάσει με την παρέα του, αλλά και να συμμετέχει σε μία κοινωνική εκδήλωση με τους ντόπιους…
«Να γίνεται το νταλαβέρι» όπως έλεγε ένας θείος μας, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τότε τι εννοούσε…
Αυτό το «νταλαβέρι» λοιπόν, το «πάρε – δώσε» που δεν είναι οικονομικό, αλλά είναι της ψυχής και της καρδιάς, είναι κάτι που δεν πρόκειται να σβήσει…
Και μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση αυτή η δίψα, η επιθυμία των νέων γενιών, να επιστρέφουν πάντα στον τόπο που γεννήθηκαν και έζησαν οι παππούδες και γιαγιάδες τους, που γεννήθηκαν ίσως οι γονείς τους και που τον γνώρισαν μέσα από τις ολιγοήμερες καλοκαιρινές τους διακοπές…
Το αν μπορεί αυτή η σπίθα να γίνει κάτι μεγαλύτερο και ίσως πιο ουσιαστικό και με μεγαλύτερη διάρκεια, είναι κάτι άλλο που σίγουρα δεν είναι τόσο απλό να το προσεγγίσει κάποιος σε λίγες γραμμές…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 23-8-2025
