Μπορούν να αλλάξουν τον άνθρωπο τα ταξίδια;
Δεν είμαστε βέβαιοι, αν και ο άνθρωπος αλλάζει, μέσα από στιγμές σημαδιακές, χαρούμενες ή και επώδυνες…
Αλλάζει όταν το θέλει, όταν αλλάζουν οι συνθήκες, αλλάζει όταν «υποχρεώνεται» από αυτές αλλά και όταν αποκτά νέα βιώματα…
Το βέβαιο είναι ότι τα ταξίδια σου δίνουν τη δυνατότητα να διευρύνεις τους ορίζοντές σου άρα και τις σκέψεις σου…
Μας δόθηκε η ευκαιρία την προηγούμενη εβδομάδα να ταξιδέψουμε μέχρι τη χώρα των Βάσκων στην Ισπανία για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα της ομάδας μπάσκετ του ΠΑΣ με την Λόιντεκ στην ιστορική Γκερνίκα…
Άλλος κόσμος, άλλοι άνθρωποι, όλα διαφορετικά, αλλά και κάποια πράγματα κοινά, όπως η αγάπη για τον τόπο…
Έχουμε τη φήμη ως Γιαννιώτες ότι είμαστε – που είμαστε στην πραγματικότητα – τοπικιστές και κάτι παρόμοιο συναντήσαμε και στη χώρα των Βάσκων και συγκεκριμένα στο Μπιλμπάο…
Σημαντικό να αγαπάς τον τόπο σου, γιατί ακόμη κι αν δε ζεις εκεί, κάποια στιγμή εκεί επιστρέφεις, έστω νοερά… Οι ρίζες είναι πολύ ισχυρές…
Επιστρέφουμε όμως στα ταξίδια για να σταθούμε σε κάτι που πραγματικά μας χαροποίησε και μας συγκίνησε…
Στη Γκερνίκα και στο Μπιλμπάο και στους άλλους σταθμούς αυτού του ταξιδιού, συνταξιδέψαμε και βρεθήκαμε για αρκετές ώρες μαζί σε αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα κ.λπ με πολλούς φίλους του ΠΑΣ που έκαναν κι αυτοί το ταξίδι…
Κι όχι μόνο από τα Γιάννενα, αλλά από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ην. Βασίλειο και τις ΗΠΑ!
Έχοντας περάσει στα εφηβικά μας χρόνια από την Θύρα 7 στους «Ζωσιμάδες» και βλέποντας τώρα και τον μικρό μας, να έχει αποκτήσει την ίδια αγάπη για την ομάδα με τον ταύρο στο στήθος, χαρήκαμε ειλικρινά που είδαμε μία εξαιρετική συμπεριφορά από όσους έκαναν αυτό το μακρινό ταξίδι…
Και εντός, αλλά κυρίως εκτός γηπέδου… Στις κοινές παρουσίες, στα καφέ, στις βόλτες, στις συζητήσεις, στην ανησυχία και το ενδιαφέρον για τον συνοδοιπόρο…
Το ειλικρινές ενδιαφέρον και η αγωνία μην τυχόν και κάποιος μπερδευτεί ή χάσει κάποια πτήση από παιδιά 20χρονα που έκαναν το ίδιο ταξίδι, μας συγκίνησε πραγματικά…
Κάτι που συνοψίζεται, όχι στο πιο απλό και προφανές για μία οπαδική εκδρομή που είναι το ότι «δεν αφήνουμε κανέναν πίσω» αλλά στο αληθινό ενδιαφέρον, μην τυχόν κάποιος «δικός μας» έπαθε κάτι σε μια ξένη χώρα και δεν ήμασταν εκεί να τον βοηθήσουμε…
Χαρήκαμε που είδαμε τα παιδιά αυτά, να προσεγγίζουν μικρά παιδιά στη Γκερνίκα έξω από το γήπεδο ή στην πλατεία και να τους χαρίζουν αυτοκόλλητα του Συνδέσμου, χαρήκαμε που τα βλέπαμε να ανταλλάσσουν ευχές με τους ντόπιους εντός και εκτός γηπέδου…
Χαρήκαμε που στέκονταν με ενδιαφέρον μπροστά στις φωτογραφίες με τα ερείπια της πόλης από τον βομβαρδισμό το 1937 από τους Γερμανούς ναζί και έβγαζαν φωτογραφίες μπροστά από το αντίγραφο του ομώνυμου πίνακα του Πικάσο…
Μικρές παραφωνίες πάντα θα υπάρχουν, αλλά κοιτάμε τη μεγάλη εικόνα που είναι και η πλέον αντιπροσωπευτική…
Δεν είναι οπαδική η προσέγγιση, αλλά ανθρωπιστική, κοινωνιολογική με μία αχτίδα ελπίδας για τις επόμενες γενιές που σίγουρα θα είναι καλύτερες από τις προηγούμενες!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 30-9-2025
