Γκρινιάζουμε πολλές φορές – βάζουμε και τον εαυτό μας μέσα – για την κατάσταση που αντικρίζουμε καθημερινά στην πόλη…
Πότε για τα σκουπίδια έξω από τους κάδους, πότε για τα ογκώδη, πότε για την καθυστέρηση στην αποκομιδή, άλλοτε για την κακή κατάσταση των πεζοδρομίων και των προσβάσεων…
Γενικώς, αν θέλεις να γκρινιάξεις, μπορείς πολύ εύκολα να το κάνεις, αφού οι αφορμές βρίσκονται πάντα…
Ένα βράδυ της προηγούμενης εβδομάδας, επιστρέφοντας λίγο μετά τις 10 στο σπίτι, συναντήσαμε μία εικόνα που μας έκανε να σκεφτούμε τα παραπάνω…
Γιατί μας φάνηκε ταυτόχρονα τόσο αληθινή και τόσο ξένη στο σήμερα…
Μία ηλικιωμένη κυρία, σίγουρα πάνω από τα 80 της χρόνια, στην οδό Σουλίου, είχε στα χέρια της ένα λάστιχο νερού και μία σκούπα και έπλενε το πεζοδρόμιο μπροστά στην είσοδο του σπιτιού της…
Σχεδόν την ίδια στιγμή, μας ήρθαν στο νου δύο διαφορετικές εποχές…
Η πρώτη, η εποχή της γειτονιάς, για όλους εμάς που προλάβαμε να τη γνωρίσουμε και στην πόλη μας, τότε που κανείς δεν περίμενε (ούτε και απαιτούσε) από τις υπηρεσίες του δήμου, να καθαρίσουν τα πάντα μέχρι το χαλάκι της εξώπορτας…
Και που υπήρχε διάχυτη η αντίληψη του κοινού συμφέροντος και της κοινοκτημοσύνης…
Θυμόμαστε τις γυναίκες της πολυκατοικίας όπου μέναμε να κανονίζουν το πρόγραμμα για το ποια θα καθάριζε το κλιμακοστάσιο, την είσοδο της πολυκατοικίας και το πεζοδρόμιο…
Αυτή η πρώτη εικόνα, μας ήρθε στο νου, όταν είδαμε τη συμπαθέστατη γιαγιούλα να σπρώχνει με την σκούπα τα νερά από το πεζοδρόμιο στον δρόμο…
Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή, που δυστυχώς, έχουμε οι περισσότεροι στο νου μας, όταν συζητάμε για κάτι που σχετίζεται με την καθημερινότητα…
Και το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν σήμερα περιπτώσεις αντίστοιχες…
Αλλά ακριβώς ότι, όπως άλλαξαν πολλά στη σύγχρονη εποχή, έτσι άλλαξε και η δική μας αντίληψη, ως πολίτες, για το τι θεωρούμε, ότι αποτελεί δικό μας καθήκον και υποχρέωση και τι όχι…
Είναι ακριβώς η αντίληψη που είχε ένας δικός μας γείτονας στην πολυκατοικία όπου μένουμε, που όταν μας είδε πέρυσι το χειμώνα με τα χιόνια, να κουβαλάμε μία σακούλα με αλάτι και να το ρίχνουμε στην είσοδο της πολυκατοικίας και του γκαράζ, σχεδόν μας επέπληξε…
«Καλά, εσύ το κάνεις αυτό;», ήταν η ερώτησή του, με ένα βλέμμα αρκετά απαξιωτικό, για το ότι… είχαμε πέσει τόσο χαμηλά, που προσπαθούσαμε να διώξουμε τον πάγο για να μη σκοτωθούμε εμείς οι ίδιοι τα παιδιά μας και όποιος άλλος θα περνούσε από εκεί…
Περίμενε κι εκείνος, όπως και οι περισσότεροι, να εμφανιστεί ο υπάλληλος του δήμου, για να καθαρίσει το πεζοδρόμιο, να έρθει μέσα στο γκαράζ, να «σπάσει» τον πάγο και να ρίξει αλάτι, για να μπορεί να φτάσει μέχρι το Ι.Χ, να το βγάλει στο δρόμο για να πάει στη δουλειά του…
Διαφορετικά, το πολύ να δήλωνε αδυναμία μετακίνησης και να έμενε σπίτι…
