Στα περί του Αλ. Τσίπρα, από αυτά που οσμιζόμαστε και καταγράφουμε από τις αντιδράσεις της κοινωνίας, καλύτερα θα είναι να μείνει και να επιμείνει στα περί της πατριωτικής Αριστεράς παρά σε αυτά περί της εντιμότητας…
Χόρτασε από εντιμότητα ο κόσμος και με την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και με τις επόμενες…
Φιλικά το λέμε, γιατί το καταγράφουμε στην κοινωνία… Και επίσης είναι βέβαιο, ότι αυτή τη στιγμή, η επανεμφάνισή του δημιουργεί μία αναταραχή στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ…
Όχι όμως και στην κοινωνία… Και αυτό μάλλον δεν είναι καλό για αυτό που (μάλλον) σκέφτεται να κάνει…
Το νέο κόμμα δηλαδή… Αφήστε δηλαδή που νέο κόμμα με παλιά υλικά δε μπορεί να σταθεί…
Ή ακόμη κι αν σταθεί, δε μπορεί να «βαφτιστεί» ως νέο…
Καμιά πρόταση έχουμε ως τοπική κοινωνία για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας, τα Σύβοτα, την Πλαταριά και τη Σαγιάδα;
Ή θα περιμένουμε πότε θα έρθει το κυβερνητικό κλιμάκιο στη Θεσπρωτία για να κάνουμε τεμενάδες και γονυκλισίες εκφράζοντας θερμές ευχαριστίες για το ενδιαφέρον;
Το θέμα πρέπει να έρθει άμεσα προς συζήτηση το Περιφερειακό Συμβούλιο και να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα, ότι η Ηγουμενίτσα δεν πρόκειται να μετατραπεί σε ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη…
Και επίσης ότι είναι αδιανόητο να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας των λιμανιών σε Πλαταριά, Σύβοτα και Σαγιάδα, επειδή το θέλουν διακαώς κάποιοι…
Χθες το πρωί επιστρέφοντας από τον Παρακάλαμο και τις εκδηλώσεις για τον Μακεδονομάχο Παύλο Μελά, κάναμε μία στάση στο Μνημείο Πεσόντων στο Καλπάκι…
Κάτω από το Μνημείο του Μαχητή στο λόφο του «Γκέσου» όπως λέγεται, όπου έχουν ήδη τοποθετηθεί οι περισσότερες από τις επιγραφικές μαρμάρινες πλάκες με τα ονοματεπώνυμα των πεσόντων Ελλήνων στον πόλεμο του 1940-41…
Ακόμη και σε αυτό το σημείο στο οποίο βρίσκονται οι εργασίες στο Μνημείο που απέχουν δηλαδή από την ολοκλήρωσή τους, η εικόνα είναι συγκλονιστική…
Και ακόμη πιο συγκλονιστική η αίσθηση και το δέος που αισθανθήκαμε διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών ηρώων…
Θυμηθήκαμε λοιπόν μία από τις πλέον συγκλονιστικές σκηνές και ερμηνείες παράλληλα που έχουμε δει στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο…
Μιλάμε για την ερμηνεία του Θαν. Βέγγου στην «Ψυχή βαθιά» του Παν. Βούλγαρη που πραγματευόταν τον ελληνικό Εμφύλιο, ως ένας χαροκαμένος πατέρας που πήγε στο αντίπαλο στρατόπεδο για να ζητήσει τη σορό του σκοτωμένου παιδιού του…
Και που η απάντησή του στην άρνηση του διοικητή ήταν πως δεν θα έφευγε αν δεν την έπαιρνε γιατί στο εξής, αυτό ήταν το μόνο που του είχε απομείνει.
«Να ’χω έναν τάφο να πηγαίνω…» ήταν η φράση που μας έμεινε χαραγμένη στο μυαλό. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε ότι και οι απόγονοι των ηρώων αυτών του Έπους του 1940-41 το ίδιο περιμένουν…
Να έχουν κάπου να μπορούν να πηγαίνουν για να ανάψουν ένα κεράκι στη μνήμη τους…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 14-10-2025
