Δεν περιγράφω άλλο…
Η επική ατάκα του Γ. Χελάκη από το EURO 2004, ταιριάζει απόλυτα, σε αυτό που (ξανά)ζήσαμε χθες στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου…
Όσο κι αν μας αφορά και μάλιστα άμεσα, δεν ασχολούμαστε με το ζήτημα της ημέρας και ώρας σύγκλησης του Σώματος…
Θέμα του προεδρείου είναι, αφού νομίζει, ότι με τον τρόπο αυτό μπορούν να διεξάγονται οι συνεδριάσεις, ας γίνονται έτσι…
Οι συζητήσεις όμως προ ημερήσιας διάταξης καθίστανται πλέον χαοτικές, με ευθύνη όλων των παρατάξεων…
Ένα δίωρο συζήτησης χθες, πριν τα ανταποδοτικά, χωρίς να υπάρχει, ούτε ένα θέμα, που να προέκυψε ή να τέθηκε, λόγω επικαιρότητας…
Και αυτό ξεκινά από τον δήμαρχο, που αφού παραχώρησε 3-4 συνεντεύξεις τύπου, σε διάστημα λίγων ημερών, επανέλαβε ό,τι είχε ανακοινώσει και στη συνεδρίαση…
Μπορεί ή πρέπει να ενημερώνει ο δήμαρχος το Σώμα; Προφανώς, ναι…
Από που προκύπτει όμως η υποχρέωση, να γίνεται αυτό που έγινε χθες;
Εκτός κι αν θεωρούν στη δημοτική αρχή, ότι οι συνεντεύξεις τύπου, οι δηλώσεις και τα δελτία τύπου, δεν υπέχουν θέση επίσημης ενημέρωσης (και) για τους δημοτικούς συμβούλους…
Αλλά μήπως πηγαίνουν πίσω στην αντιπολίτευση;
Να μας πει κάποιος, αν χθες τέθηκε ένα ζήτημα από την αντιπολίτευση, γιατί τόσες ώρες συζήτησης, χωρίς ουσία, συνιστά υποτίμηση της νοημοσύνης και της κοινής λογικής…
Δύο εξαιρέσεις… Η πρώτη για την Τατ. Καλογιάννη, που δικαίως αντέδρασε, και πρότεινε τη διεξαγωγή μίας συνεδρίασης ξεχωριστής, με συζήτηση επί τέτοιων, αδιάφορων κατ’ εμάς θεμάτων, με την έννοια, ότι δεν έχουν προκύψει εξελίξεις…
Και ας συζητούν όχι δύο, αλλά 15 ώρες… Μέχρι τελικής πτώσης…
Η δεύτερη εξαίρεση αφορά στην τοποθέτηση του Βλάση Παπαχρήστου, για τις γιορτές, τον στολισμό και τις εκδηλώσεις των Χριστουγέννων…
Και η τοποθέτησή του, ήταν ίδια, με αυτό που είχαμε γράψει πριν από 6 ή 7 χρόνια, ασκώντας τότε κριτική στον Ν. Γκόλα, για το ίδιο θέμα και για το ότι όλα αποφασίζονταν, ως κατεπείγοντα με απευθείας αναθέσεις…
Δε γίνεται λοιπόν να περνούν τα χρόνια, να νομίζουμε, ότι εξελισσόμαστε ως κοινωνία και ως δημοτικό συμβούλιο και να βρισκόμαστε ξανά, να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια… Νισάφι…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
