Είχαμε καιρό να μιλήσουμε με τον Φίλιππο Τσουμάνη και ακόμη περισσότερο να τον δούμε από κοντά…
Πολλές φορές που τον αναζητούσαμε στο τηλέφωνο για θέματα του ΟΚΠΑΠΑ, την περίοδο που ήταν πρόεδρος, τον εντοπίζαμε στη βάρκα του, να ψαρεύει και να αρμενίζει το Ιόνιο, όπως μας έλεγε…
Από την εποχή της πρώτης μας επαφής, όταν είχε επιλέξει να ασχοληθεί με τη Νομαρχία Ιωαννίνων, μέχρι πρόσφατα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά μόνον η εκτίμησή μας στο πρόσωπό του δεν άλλαξε…
Όπως κάθε άνθρωπος που ασκεί εξουσία, που βρίσκεται σε θέση ευθύνης και διοίκησης, έτσι και ο Φίλιππος ειδικά στα χρόνια που βρέθηκε στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου και κυρίως από όταν ανέλαβε να «χτίσει» τον ΟΚΠΑΠΑ, που είναι δικό του δημιούργημα, απέκτησε πολλούς φίλους και υποστηρικτές…
Εχθρούς δε θυμόμαστε να απέκτησε, ξέρουμε σίγουρα όμως κάποιους που τον ζήλευαν, όχι γιατί όπως διέρρεαν, έπαιρνε είτε από τον Φίλιο είτε από τον Μπέγκα μεγάλες επιχορηγήσεις για τις δομές του ΟΚΠΑΠΑ, αλλά γιατί είχε καταφέρει να δημιουργήσει δομές από το πουθενά…
Και δομές, που κάλυψαν τεράστιες ανάγκες της κοινωνίας, στη χρονική στιγμή, που ήταν απαραίτητες λόγω των συνθηκών της κρίσης…
Είναι πράγματι δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει με το θάνατό του, στα δημόσια πράγματα της Ηπείρου και του δήμου Ιωαννιτών…
Πρώτα βέβαια είναι για την οικογένειά του και μετά για όλους τους υπόλοιπους…
Αλλά, αν μπορεί κάτι να μετριάσει ή να απαλύνει τον πόνο των δικών του ανθρώπων, αυτό είναι το ότι θα πρέπει να ξέρουν, ότι τα Γιάννενα της κρίσης, δε θα τα είχαν καταφέρει, χωρίς την οξυδέρκεια του Φιλ. Τσουμάνη και την αποφασιστικότητά του να στήσει δομές, όπως το Κοινωνικό Παντοπωλείο, το Οδοντιατρείο, το Φαρμακείο, τον ΟΚΠΑΠΑ ολόκληρο…
Και επειδή όλοι κάτι αφήνουν πίσω τους, να θυμούνται οι άνθρωποί του, ότι ο δικός τους Φίλιππος άφησε πολλά σε τούτη την πόλη και για όλα αυτά θα τον θυμόμαστε…
Μακάρι να μην είναι σημειακό και συγκυριακό το φαινόμενο, αλλά να έχει σημάνει η ώρα της επιστροφής…
Μιλάμε για την κίνηση στα ηπειρωτικά παράλια το τριήμερο, που θύμισε παλαιότερες εποχές…
Λες και ήταν τριήμερο εκτόνωσης και αποσυμπίεσης μετά από μήνες περιορισμών…
Όπως κάνουν τα πρόβατα όταν είναι κλεισμένα στον στάβλο και περιμένουν να ανοίξει η πόρτα, για να τρέξουν…
Ακριβώς αυτό μας θύμισε η εικόνα που είδαμε το τριήμερο, από την πλευρά της Θεσπρωτίας, όπου βρεθήκαμε…
Σε κάποιες στιγμές, που κινούμασταν είτε στην Εγνατία είτε στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο της Θεσπρωτίας προς Σύβοτα και Πέρδικα, είχαμε την αίσθηση, ότι βρισκόμασταν στη Μακεδονία, με τόσα Ι.Χ με πινακίδες από Κοζάνη, Καστοριά και Τρίκαλα που βλέπαμε…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
