Όπως λέγαμε και χθες το πρωί, συζητώντας με την πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Ιωαννίνων, για την πορεία των κρουσμάτων στην Ήπειρο, καμία έκπληξη δε μας έχει προκαλέσει η «έκρηξη» στη Θεσπρωτία…
Όπου να θυμίσουμε, ότι είναι η πρώτη μη νησιωτική Περιφερειακή Ενότητα της χώρας, με το μεγαλύτερο ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού το 54%…
Παρόλα αυτά, η αύξηση των κρουσμάτων είναι εξαιρετικά δυναμική και συγκριτικά με τα Ιωάννινα και την αναλογία του πληθυσμού τους είναι πολύ μεγαλύτερη…
Υπάρχουν παρόμοια ποιοτικά χαρακτηριστικά βέβαια, όπως είναι αυτά των πολλών κρουσμάτων σε νεαρές ηλικίες…
Αλλά, αυτό που λέγαμε στην κα Τσιάρα χθες, ήταν αυτό που διαπιστώσαμε κατά την παραμονή μας στη Θεσπρωτία πριν από δύο εβδομάδες για μερικές ημέρες…
Τότε που οι καταγραφές κρουσμάτων ήταν ακόμη, μηδενικές…
Το βλέπαμε και δεν το πιστεύαμε, ότι δεν υπήρχε εργαζόμενος σε εμπορικό κατάστημα ή σε σούπερ μάρκετ, που να φορά μάσκα…
Δε λέμε, ότι δεν φορούσαν σωστά τη μάσκα, αλλά ότι δεν υπήρχε καθόλου μάσκα!
Σε σημείο που όποιος – όπως ο γράφων – έμπαινε σε κλειστό χώρο, φορώντας τη μάσκα του, να αισθάνεται μειονεκτικά…
Αισθανόμαστε την ανάγκη να γράψουμε κάτι για τις «Βάκχες», της Νικαίτης Κοντούρη, που παρουσιάστηκε την Παρασκευή στο θέατρο της ΕΗΜ…
Και το κάνουμε και επειδή η Νικαίτη είναι «δική μας», μία βέρα Γιαννιώτισσα, που τιμά τον τόπο και δεν τον ξεχνά ποτέ, αλλά κυρίως επειδή κατάφερε με τη σκηνοθετική της προσέγγιση να μας «προσφέρει» μία εξαιρετική παράσταση…
Για να σας πούμε την αλήθεια, οι «Βάκχες» δεν ήταν ποτέ από τις αγαπημένες μας τραγωδίες, ίσως και επειδή μας φαινόταν δύσπεπτο ως έργο, αλλά και επειδή δεν είχε τύχει να μας ενθουσιάσει κάποια θεατρική προσέγγιση…
Ό,τι ακριβώς πέτυχε δηλαδή η Νικαίτη Κοντούρη με τη δική της προσέγγιση στις δικές της «Βάκχες»…
Δε θα αναφερθούμε στα νοήματα και τα μηνύματα του έργου, όπως περνούν άλλωστε μέσα από το κείμενο… Τα αποτύπωσε άλλωστε εξαιρετικά ο Φιλ. Καραμήτσος στη χθεσινή «Ε»…
Θα σταθούμε όμως σε μερικές σκηνοθετικές λεπτομέρειες που μας έκαναν να πιστέψουμε, ότι όντως παρακολουθούμε μία επιβλητική μεταφορά στο σήμερα, ενός αρχαίου δράματος…
Τα σκηνοθετικά ευρήματα, όπως τα παιχνίδια του Διόνυσου με τα δάχτυλα πάνω από το κεφάλι του, οι σκιάσεις και οι φωτισμοί, η σκόνη που χρησιμοποιούσε συχνά, πετώντας τη με τα χέρια του…
Αλλά κυρίως ο εκπληκτικός (για τον γράφοντα τουλάχιστον) Χορός, με την αέναη και αδιάκοπη κίνησή του, ακόμη κι εκεί που δεν ήταν στο επίκεντρο της σκηνής, σε συνδυασμό με την εκπληκτική μουσική…
Από εκείνες τις παραστάσεις που σου μένουν στο μυαλό για χρόνια! Δε θυμόμαστε πολλές που να το προκαλούν αυτό…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
