Είναι τόσο ισχυρή η δύναμη της εικόνας, που μας μεταφέρουν τα τηλεοπτικά πλάνα και το διαδίκτυο από την Ουκρανία, που για πρώτη φορά, όσο θυμόμαστε τουλάχιστον εμείς, υπάρχει μία ευδιάκριτη θλίψη σε όλους…
Χωρίς να θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία της πολιτικής ανάλυσης, για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο, περισσότερο ή λιγότερο, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει κιόλας, ότι μπορεί οποιοσδήποτε να εξομοιώσει τον εισβολέα – επιτιθέμενο με τον αμυνόμενο, είναι προφανής και πρωτοφανής παράλληλα, η αλληλεγγύη και υποστήριξη στον ουκρανικό λαό…
Η εισβολή είναι εισβολή και δεν είναι ειδική στρατιωτική επιχείρηση απελευθερωτικού χαρακτήρα ή όπως αλλιώς μπορεί να τη βάφτισαν οι Ρώσοι…
Θα σταθούμε σε δύο αναφορές που μάς έκαναν τεράστια αίσθηση και επειδή σημειώθηκαν από άλλους, αλλά και επειδή συνέβησαν κιόλας…
Η πρώτη αφορούσε στους βομβαρδισμούς που προκάλεσαν το θάνατο ομογενών στο χωριό Σαρτανά, με την απορία, που διατυπώθηκε και από το υπ. Εξωτερικών. Ορθόδοξοι έριξαν βόμβες και σκότωσαν Ορθοδόξους; Πόλεμος…
Και λίγο αργότερα, μία αποκρουστική εικόνα, με τον ηγέτη της Τσετσενίας, Καντίροφ, να ανακοινώνει ότι ένα σώμα 10.000 ισλαμιστών μαχητών, εκστρατεύει κατά της Ουκρανίας, τασσόμενη στο πλευρό της Ρωσίας…
Μέχρι και φανατικούς ισλαμιστές στέλνει στο μέτωπο ο χριστιανός ορθόδοξος Πούτιν! Ο πόλεμος δεν έχει πατρίδα, αλλά όπως φαίνεται δεν έχει ούτε θρησκεία, ούτε ιερό, ούτε όσιο…
Το γεγονός, ότι για τα ρεπορτάζ με τα οποία ασχοληθήκαμε τις τελευταίες ημέρες για την οριοθέτηση της λίμνης και το έργο του πεζόδρομου – ποδηλατόδρομου, δεχθήκαμε πολλά μηνύματα, κάτι δείχνει…
Ότι αφορά πολύ κόσμο αυτή η ιστορία και κυρίως αφορά πολλούς που έχουν αδικηθεί, πολλούς που έχουν καταστεί «όμηροι» από το ίδιο το κράτος και πολλούς που ενδιαφέρονται, ζητούν και απαιτούν να δικαιωθούν…
Ή να το πούμε λίγο διαφορετικά, που ζητούν ίση μεταχείριση από τις συναρμόδιες υπηρεσίες…
Έχουμε κι άλλο υλικό στα χέρια μας, παρόμοιο με αυτό που αναδείξαμε τις προηγούμενες ημέρες και ετοιμαζόμαστε να το παρουσιάσουμε τις προσεχείς ημέρες…
Προς το παρόν αρκεί, νομίζουμε, μία και μόνη επισήμανση…
Έργο μέσα από την «κόκκινη γραμμή» δε μπορεί να γίνει, ούτε και υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή οποιαδήποτε τέτοια μελέτη, εάν φυσικά υπάρχει…
Αν ξεκινήσουμε από εκεί, τότε θα πάμε και σε αλλαγή της «κόκκινης γραμμής», όπου χρειάζεται, αλλά πρωτίστως, σε αναγνώριση, κατοχύρωση και αποζημίωση των ιδιοκτησιών, όπου αυτές απαλλοτριώνονται…
Η λογική είναι απλή. Πρώτα ξεκαθαρίζουμε το τοπίο, για να μην υπάρχουν εκκρεμότητες και ανθυπολεπτομέρειες (όρος που χρησιμοποιεί η Τατ. Καλογιάννη και μας αρέσει) και έπειτα προχωράμε στο προκείμενο…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
