Κάπου χωμένο ανάμεσα σε βελανιδιές, καρυδιές και πουρνάρια (έκλεισε ο τόπος παντού) πριν από 30 και πλέον χρόνια στη μέση του πουθενά, φτάσαμε στο παλιό σπίτι του παππού στην Κερασέα…
Ένα όμορφο, πέτρινο δίπατο σπίτι, όπως τα έφτιαχναν τότε… Ο επάνω όροφος για την οικογένεια και από κάτω τα ζωντανά… Άνθρωποι και ζωντανά, ένα…
Πολύ κοντά στο σπίτι και το παλιό αλώνι… Εικόνες άλλης εποχής… Δεν καταφέραμε να ξαναπάμε…
Το σπίτι άλλωστε ερήμωσε από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, γιατί ο παππούς πήρε κλήρο στη Θεσπρωτία και σταδιακά εγκαταστάθηκε εκεί…
Τσοπάνος στην ημιορεινή Κερασέα, τσοπάνος και στην παραθαλάσσια Σκορπιώνα, με δεκάδες γίδια στο βουνό…
Εκεί που ανεβαίναμε καβάλα στο μουλάρι, για να τον δούμε για λίγες ώρες στη στάνη, με τη γιαγιά να κρατά το καπίστρι…
Στο ανέβασμα να μεταφέρουν νερό και στο κατέβασμα να μεταφέρουν το γάλα…
Σκληρή ζωή, όπως και να το δεις, αλλά έτσι ήταν σχεδόν παντού. Βήμα – βήμα, έφτιαξαν σπίτια, φύτεψαν εσπεριδοειδή, άλλαξαν τον τόπο…
«Κι αυτά τα ρημαδιασμένα πιάστηκαν όλα…», μας είπε πριν λίγα χρόνια η γιαγιά… Γιατί ρημαδιασμένα, αφού όλα είναι καρποφόρα και ζωντανά;
Μα γιατί οι καρποί μένουν στα δένδρα και δεν τους μαζεύει κανείς…
Ήταν η κεφαλή του σπιτιού… Τα κανόνιζε όλα, τα είχε όλα στην εντέλεια… Φρόντιζε τους πάντες. Περαστικός περνούσε από την αυλόπορτα, έφευγε με τσάντα με καλούδια… Εκείνη έφυγε πρώτη, πριν ένα χρόνο στα 96…
Εκείνος ήταν άλλος χαρακτήρας… Τραχύς, σαν τα βουνά που έβοσκε τα γίδια… Με τα χρόνια όταν πια κατέβηκε από το βουνό, περιορίστηκαν οι ασχολίες…
Και κάπου εκεί άρχισα να θαυμάζω τη σοφία του… Τα τελευταία χρόνια τον έζησα περισσότερο από κοντά και άρχισα να τον «επεξεργάζομαι»…
Είχε ένα «κλειδί». Μόλις το έβρισκες, σου άνοιγε την καρδιά του και σου έλεγε ό,τι μπορούσες να φανταστείς. Τα θυμόταν άλλωστε όλα, μέχρι το τέλος…
Θαύμαζα τις προβλέψεις του για τον καιρό. Έβλεπε τα σύννεφα, «έπιανε» τον αέρα κι έλεγε, «βρέχει στην Παραμυθιά ή στα Γιάννενα»…
Μπορεί και να μην έβρεχε, αλλά σου το έλεγε, με τόση σιγουριά που σε έπειθε, ότι όντως βρέχει…
Κάπου εκεί κοντά στα 90 του, τον βρήκαμε σκυμμένο κάτω από μία ελιά, να μαζεύει στα γόνατα, τα σπυρολόγια, όπως τα έλεγε. Είχε γεμίσει δύο τενεκέδες με ελιές, 15 κιλά ο κάθε ένας και πήγε να τους μεταφέρει στο σπίτι. Του είπα «θα το κάνω εγώ»…
Και με κοίταξε όλος απορία και ανησυχία… «Μπορείς εσύ; Είναι βαριά»… Τι κι αν ήμουν κοντά στα 40… Δεν άλλαζε, ότι ήμουν εγγόνι, άρα μικρός…
Κρατούσε σημειώσεις μέχρι τα 95 του, για τα μερομήνια… Για να έχει μια εικόνα πως θα πάει η χρονιά και τι καιρό θα κάνει τις μέρες που είναι κρίσιμες για τις ελιές… Μνήμες…
Του στοίχισε πολύ, όταν έφυγε εκείνη, αλλά δεν του έπαιρνες κουβέντα… Αρκέστηκε μόνο να την αποχαιρετίσει από την αυλή. Δεν ήθελε να πάει στο μνήμα της… Μέχρι χθες… Που πήγε να την ανταμώσει… Τους ευγνωμονώ για όλα!
