Αυτή η ιστορία που άνοιξε τις τελευταίες ημέρες με το πρόγραμμα απασχόλησης ανέργων άνω των 55 ετών σε φορείς της αυτοδιοίκησης αναδεικνύει μία πολύ «γερασμένη» αντίληψη στη χώρα μας…
Μία αντίληψη την οποία δυστυχώς υιοθετεί η Κυβέρνηση και που φέρνει στο προσκήνιο μία λανθασμένη νοοτροπία σχετικά με τους ανέργους στη χώρα μας και με το ποιοι και γιατί μπορεί να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη την εργασία…
Εμείς θα πούμε ότι αυτό ισχύει ανεξάρτητα από τους οικονομικούς λόγους που προφανώς υπάρχουν και για τους οποίους αποφασίστηκε τελικά να υλοποιηθεί μεν το πρόγραμμα, αλλά με περικοπές δαπανών, επομένως και θέσεων ωφελούμενων…
Η επιδοματική πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, διευρύνθηκε στη συνέχεια επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ξεχειλώθηκε παντελώς την περίοδο της πανδημίας…
Τότε που η πρώτη Κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχοντας λίγους μήνες που είχε αναλάβει βρέθηκε μπροστά σε τεράστιες και πρωτοφανείς ιστορικά συνθήκες και προκλήσεις, κατάφερε να τις ξεπεράσει, αλλού με μικρότερο κι αλλού με μεγαλύτερο τίμημα, αλλά είχε στα χέρια της και μπόλικο χρήμα…
Που μετατράπηκε σε επιδόματα στα οποία «γλυκάθηκαν» πολλοί…
Και το θέμα δεν ήταν ότι «γλυκάθηκαν» εκείνοι που είχαν έτσι κι αλλιώς μεγάλη ανάγκη, αλλά το ίδιο κι ακόμη χειρότερο, συνέβη και σε πάρα πολλούς άλλους που δεν είχαν καμία ανάγκη…
Επαγγελματίες που δεν αντιμετώπισαν ποτέ το φάσμα της ανεργίας βρέθηκαν ξαφνικά να κάθονται στο σπίτι τους και να εισπράττουν (επιστρεπτέες και μη) χρήματα…
Κάποιοι μάλιστα – με δόση υπερβολής αυτό – έκαναν την καλή τους την περίοδο της πανδημίας…
Το ζήτημα δεν είναι όμως τι έκαναν αυτοί, αλλά πως η Κυβέρνηση τους αντιμετώπισε στην πορεία αλλά και πως κινήθηκε στη συνέχεια με τα επιδόματα…
Δεν είναι λίγοι, αλλά πάρα πολλοί πλέον και εντός της Κυβέρνησης και στη Ν.Δ που καλούν τον Πρωθυπουργό να αλλάξει πολιτική και τη φιλοσοφία της χορήγησης των επιδομάτων οπουδήποτε και με τα ελάχιστα κριτήρια…
Και φτάνοντας στο θέμα με το οποίο ξεκινήσαμε, είναι η απόδειξη, ότι ζούμε σε μία χώρα που αντί να αποτελεί προτεραιότητα η επιδότηση της εργασίας, για να βοηθηθεί ταυτόχρονα και ο άνεργος αλλά και ο εργοδότης, πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση…
Κι επιδοτούμε την ανεργία και όχι την εργασία… Κι έχεις από τη μία τους δείκτες της ανεργίας να μειώνονται σε ετήσια βάση, όμως τις επιχειρήσεις σε διάφορους κλάδους να αναζητούν και να μη βρίσκουν εργαζόμενους…
Κι όταν έχεις τη δυνατότητα να προσλάβεις εργαζόμενους διαφόρων ηλικιακών κατηγοριών και ειδικοτήτων, να αποφασίζεις διαφορετικά…
Είναι προτιμότερο δηλαδή να δίνει σε έναν 58χρονο το επίδομα ανεργίας από το να τους δώσεις μία θέση εργασίας σε έναν δήμο ή σε μία περιφέρεια;
Πού είναι περισσότερο χρήσιμος ένας άνθρωπος που θέλει κι έχει ανάγκη κιόλας να εργαστεί;
Αυτονόητη η απάντηση, αλλά δυστυχώς στην πράξη δεν εφαρμόζεται…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
