Με το βλέμμα και τις σκέψεις όλων μας να είναι στην Αττική και στον πύρινο εφιάλτη που αντιμετωπίζουν χιλιάδες πολίτες, να προσθέσουμε κι εμείς τη δική μας έκκληση προς όλους να είναι (και να είμαστε) ιδιαίτερα προσεκτικοί και υπεύθυνοι…
Μία μικρή απροσεξία αρκεί για να επέλθει η απόλυτη καταστροφή οπουδήποτε, με το περιβάλλον γύρω μας να είναι μία πυριτιδαποθήκη έτοιμη να εκραγεί οποιαδήποτε στιγμή…
Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν, το ίδιο βλέπουμε και τώρα και είμαστε σίγουροι, ότι παρόμοια έργα θα δούμε κι άλλα στο εγγύς μέλλον…
Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά και εξαρτάται από τις προσωπικές επιλογές και αποφάσεις του καθενός, ας κάνουμε το καλύτερο δυνατό…
Το Σαββατοκύριακο βρεθήκαμε διαδοχικά για ρεπορτάζ σε Βίτσα, Ασπράγγελους και Δίκορφο, τρία πανέμορφα χωριά του Ζαγορίου…
Για διαφορετικές μεταξύ τους εκδηλώσεις, όπως ήταν στη Βίτσα η ημερίδα με αφορμή την ένταξη του πανηγυριού της στο Εθνικό Ευρετήριο Άϋλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς…
Ενδιαφέρουσες οι εισηγήσεις που ακούσαμε όσο μείναμε, αλλά μας άγγιξε περισσότερο μία αναφορά που έγινε από την κα Κήττα που εκπροσώπησε τον Πολιτιστικό Σύλλογο Βίτσας…
Η οποία αναφέρθηκε με συγκίνηση στην προσπάθεια των ιδρυτών του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού το 1979 να μεταλαμπαδεύσουν στις νεότερες γενιές την αγάπη για το χωριό, τις παραδόσεις του, το λαϊκό του πολιτισμό και το φυσικό περιβάλλον…
Μας συγκίνησε ιδιαίτερα όταν μίλησε για την προσπάθεια που έκαναν όλοι αυτοί να μεταδώσουν στους νεότερους την αίσθηση του «ανήκειν» στο χωριό και τι σημαίνει αυτή η αίσθηση ως προς τις υποχρεώσεις και την ευθύνη που ο καθένας έχει για τον τόπο του…
Αυτή η αίσθηση του «ανήκειν» λοιπόν ήταν εξαιρετικά κοινή τις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990, άρχισε όμως – όπως και τα περισσότερα πράγματα – να ξεφτίζει από το 2000 κι έπειτα…
Στο δικό μας το χωριό, αλλά και σε άλλα στην περιοχή της Ντουσκάρας όπου τύχαινε να πηγαίνουμε είτε βόλτα είτε επισκέψεις σε συγγενικά πρόσωπα είτε σε κάποιο πανηγύρι, αυτή η αίσθηση του κοινού συμφέροντος ήταν ιδιαίτερα έντονη…
Και μιλάμε για εποχές που υπήρχαν έντονα τα πολιτικά πάθη και οι διαχωρισμοί…
Όταν όμως γινόταν συνέλευση στο καφενείο ή στην πλατεία για ένα θέμα που αφορούσε το κοινό συμφέρον, ακόμη κι αν υπήρχαν αντικρουόμενες προτάσεις ή προσεγγίσεις, υπερίσχυε πάντα η αίσθηση του «ανήκειν»…
Και επειδή, αυτή ήταν η πιο ισχυρή από όλες τις υπόλοιπες, θυμόμαστε σαν και τώρα να συζητούν οι πατεράδες κι οι παππούδες μας για το πως θα στρώσουν τσιμέντο στο «Κουρί», ποιος θα αναλάβει κάθε εργασία, ποιος θα φέρει το τσιμέντο, την άμμο, τα εργαλεία…
Και την ημέρα της εργασίας, ήταν όλοι παρόντες, ανεξάρτητα από το αν κάποιοι ίδρωναν περισσότερο ή λιγότερο από κάποιους άλλους.
Κανείς δεν έλειπε γιατί όλοι αντιλαμβάνονταν ότι το να «πέσει» τσιμέντο σε αυτό το σημείο όπου με τις λάσπες το χειμώνα δεν έβγαιναν τα αυτοκίνητα, ήταν καίριας σημασίας για την επιβίωση των μόνιμων κατοίκων κι εκείνων που πήγαιναν κάθε Σαββατοκύριακο στο χωριό…
Και μετά από λίγο καιρό, ξανά συζήτηση για κάτι άλλο. Και σε άλλη μια στιγμή, θυμόμαστε που κάποιος χωριανός άλλαζε τη στέγη του σπιτιού του που είχε πέσει και την Κυριακή, όλοι οι άνδρες του χωριού ήταν εκεί για να βοηθήσουν να τελειώσει μία ώρα αρχύτερα…
Βλέπουμε λοιπόν με χαρά και ικανοποίηση να υπάρχει μία τάση επιστροφής αυτής της αίσθησης σε πολλά χωριά και αυτό μπορεί να είναι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής επαρχίας…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
