Η προσπάθεια μετάβασης σε ένα νέο πεδίο κανονικότητας μετά το τέλος της έξαρσης της πανδημίας και την άρση των περισσότερων περιορισμών, δεν σημαίνει ότι μεταβάλλεται και κάτι πολύ έντονα στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, τουλάχιστον σε εκείνο τον βαθμό που να γίνεται εμφανής η αλλαγή. Περισσότερο «βράζει» από κάτω το πράγμα, παρά αλλάζει στην επιφάνεια.
Η λέξη κλειδί είναι η «αλλαγή». Ενώ, όμως ξέρουμε σε μεγάλο βαθμό τι πήγε λάθος πριν και κατά την πανδημία, δεν είναι σίγουρο και το πώς πρέπει να το αλλάξουμε. Και το κυριότερο, δεν βλέπουμε τις δυνάμεις της αλλαγής. Είναι πολλοί εκείνοι που επιζητούν την αλλαγή, αλλά λιγότεροι εκείνοι που μπαίνουν μπροστά.
Κι ο κίνδυνος μπροστά σε αυτήν την πολύ κρίσιμη μετάβαση που ζούμε, είναι να μείνουμε στο παλιό ελλείψει έμπνευσης και δυναμικής για το νέο ή ελλείψει νέων, όχι μόνο νέων σε ηλικία, αλλά και νέων σε ιδέες, αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Και τα πρόσωπα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε μία μεταβατική κίνηση. Μπορεί να λέμε ότι «δεν υπάρχουν πια μεγάλοι πολιτικοί», αλλά στην πράξη μπορεί να είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα και να μη βρίσκουμε ούτε «μικρότερης» εμβέλειας.
Κι αυτό γιατί αυτοί που έχουν τις ικανότητες και τις δυνατότητες δεν θέλουν να εκτεθούν σε μία δημόσια σφαίρα που πολύ συχνά απαξιώνει ανθρώπους και αξίες αλλά και γιατί μπορεί να επιλέγουν να κάνουν κάτι για τη ζωή του, για την πρόοδό τους.
Και μπορεί να βγούμε από την πανδημία, αλλά να πάμε σε εκλογές, εθνικές αλλά και τοπικές, με όλες εκείνες τις αδράνειας, και τα πρόσωπα που εν πολλοίς έχουν ευθύνες τόσο για την κρίση, όσο και για την αδυναμία να την αντιμετωπίσουν. Το παλιό όμως που έφερε την κρίση, δεν μπορεί να είναι και δύναμη αλλαγής.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
