Η δυσκολία είναι πάντα μα ανασύρεις τις παλιές εμπειρίες, αναμνήσεις, χειρονομίες και σκέψεις που σε διαμόρφωσαν. Και πώς να το πετύχεις; Η μνήμη της από μόνη της δεν βοηθάει. Ξεχνάμε περισσότερο από όσο νομίζουμε. Και μερικές φορές αλλάζουμε όσα επαναφέρουμε, με άγνοια της αλλαγής. Τα θυμόμαστε όπως τα θέλαμε σήμερα.
Είναι και οι φωτογραφίες βέβαια. Οι ψηφιακές φωτογραφίες είναι πια παντού. Τις έχουμε σε κινητά, σε υπολογιστές, σε σκληρούς δίσκους, τις αναρτούμε μαζικά. Αμφίβολο αν μας δίνουν μια ολοκληρωμένη εικόνα όσων ψάχνουμε στο παρελθόν. Άσε που όταν όντως ψάξεις κάτι συγκεκριμένο, δυσκολεύεσαι να βρεις «εκείνη τη φωτογραφία που είχαμε βγάλει» τότε. Όταν ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο, μπορεί και να μην υπάρχει πια.
Αλλά και οι συλλογές βοηθάνε. Τα βιβλία που συσσωρεύουμε στις βιβλιοθήκες, οι δίσκοι, μικρά αντικείμενα άχρηστα ίσως στο παρόν, αναμνηστικά, μερικά βότσαλα από παλιές θάλασσες, μικροδώρα, ένας ολόκληρος κόσμος που κάπου παραπέμπει, είμαστε σίγουροι, αλλά με τόσα ρήγματα πια, που όλα μοιάζουν με θραύσματα. Στα κλειστά συρτάρια, στα υπόγεια, στις ντουλάπες και σίγουρα βαθιά κάπου μέσα μας, υπάρχουν ακόμα τα ίχνη όσων θυμόμαστε, θέλουμε να θυμόμαστε ή ψάχνουμε να θυμηθούμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
