Βλέπουμε τρομερά μετεωρολογικά φαινόμενα στην Αρκτική και απίστευτους πάγους στην Ανταρκτική. Βλέπουμε τη ζωή των άγριων ζώων στα βουνά. Βλέπουμε το πυκνό χιόνι να καλύπτει τα χωριά και τα αγριεμένα ποτάμια να φτάνουν ψηλά ως τα γεφύρια. Βλέπουμε τα πάντα. Γιατί είμαστε παντού.
Οι άνθρωποι είναι παντού πια. Κι όπου δεν πάνε, φτάνουν τα μηχανήματά τους από drone και δορυφόροι ως μικροσκοπικές κάμερες που φτάνουν ως τα πιο μικρά ίχνη του κόσμου μας. Ακόμα και μέσα στο ανθρώπινο σώμα έχουμε βάλει κάμερες.
Και δεν παύει να είναι εντυπωσιακό το θέαμα που καταγράφεται, πέρα από τη λειτουργία που έχει η εικόνα για επιστημονικούς λόγους, την έρευνα ή την ιατρική. Μοιάζει σαν μία «ανακάλυψη». Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο μας!
Πέρα όμως από τον εντυπωσιασμό και τη μαγεία που έχει να ανακαλύπτεις το ως χτες ανείπωτο και κρυμμένο, ίσως να μην έχει και μεγάλο νόημα για τη γνώση μας για τον κόσμο μας. Πέρα δηλαδή, από τους επιστήμονες και τους ειδικούς που πρέπει να γνωρίζουν πώς λειτουργεί ο κόσμος, όλοι εμείς οι υπόλοιποι μέσοι άνθρωποι, τι περισσότερο μαθαίνουμε από αυτό το άγγιγμα στο ανείπωτο και το άγγιχτο;
Μήπως αντίθετα, ανοίγουμε μία ακόμα πόρτα για να σκορπίσουμε και πάλι την καταστροφή και τον θάνατο; Ακούγεται υπερβολικό, αλλά ανάμεσα στα πολλά καλά, έγιναν και πολλά άσχημα με τις «ανακαλύψεις», τουλάχιστον εκείνες που συνοδεύονταν από εκμετάλλευση των φυσικών πόρων ή και των ανθρώπων, για να μην ξεχνάμε τις γενοκτονίες ή τη δουλεία που συνόδευσε την επέκταση των Ευρωπαίων στον πλανήτη μετά τον 15ο αιώνα.
Αλλά ας είμαστε σκληροί και μόνο επιφυλακτικοί. Σε εγρήγορση να είμαστε. Και δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε και όλα.. live. Ας αφήσουμε τις άσπρες αλεπούδες να ψάχνουν για ποντικούς μέσα στα χιόνια ή τις φάλαινες να γεννάνε τα μωρά τους στις βαθιές θάλασσες. Και τα ποτάμια να τρέχουν και τα χιόνια να λιώνουν χωρίς το βλέμμα μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
