Την πρώτη δεκαετία του 2000, είχε προκύψει η ιδέα της διάνοιξης ενός οδικού τούνελ που θα ενώνει την λεωφόρο Μακαρίου με την λεωφόρο Παπανδρέου. Δεν ήταν κακή ιδέα, αντιθέτως έβλεπε ρεαλιστικά με το πνεύμα της εποχής, μία λύση για το εμφανές πρόβλημα που υπάρχει στο κάτω μέρος της πόλης με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Τώρα πλέον με την αύξηση του τουρισμού κατανοούμε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα. Αν και προσωπικά δεν είμαι υπέρ τόσο μεγάλων παρεμβάσεων στον αστικό ιστό, κι έχουν αλλάξει και οι αντιλήψεις για τις σύγχρονες υποδομές, νομίζω ότι κάθε ιδέα που βοηθά την πόλη θα πρέπει να μπαίνει και πάνω στο τραπέζι. Ανάλογη και καλύτερη ήταν και η ιδέα για το τραμ ώστε να αποκτήσει η πόλη έναν ολοκληρωμένο σύστημα συγκοινωνιών.
Τέτοια έργα προφανώς κοστίζουν πολλές δεκάδες εκατομμύρια τα οποία και δεν υπάρχουν στα διαθέσιμα προγράμματα χρηματοδότησης, την ώρα που υπάρχουν και επιτακτικές ανάγκες στις υποδομές της πόλης.
Η πρόκληση που τίθεται για την πόλη μας όμως είναι το πώς θα ξεκλειδώσει το μέλλον της και όχι πώς θα ολοκληρώσει το παρελθόν της. Γιατί όσο παραμένουμε ακόμα στο επίπεδο να συζητάμε πότε θα διανοιχθούν οι δρόμοι που δεν υπάρχουν, πότε θα γίνουν τα πεζοδρόμια που δεν έχουν γίνει, πότε θα ολοκληρωθεί η αποχέτευση ή πότε οι πλατείες θα φύγουν από το χαλίκι, ε, προφανώς μιλάμε για το παρελθόν. Που κι αυτό ακόμα το πρόγραμμα έργων κοστίζει πολύ μεγάλα ποσά.
Αν θέλουμε όμως όντως να δούμε την ποιότητα ζωής με ορίζοντα το μέλλον ίσως κάποτε να πρέπει να σκεφτούμε κι εκτός του παλιού πλαισίου που κληρονομήσαμε από το παρελθόν να προσελκύσουμε επενδύσεις και να προωθήσουμε ένα νέο τρόπο ζωής, ίσως όχι κατ΄ανάγκη με πολύ μεγάλα έργα όπως τα τούνελ ή οι λεωφόροι, αλλά με νέα οικολογική αντίληψη, και κυρίως με μία νέα προσέγγιση στην ποιότητα της ζωής και την ευημερία. Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
