Η κίνηση των σωματείων και συλλόγων ατόμων με αναπηρίες να δράσουν στην πόλη ώστε να ενημερωθεί η κοινότητα για την προσβασιμότητα, τις ανάγκες και τα προβλήματα, ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Όχι γιατί θα αλλάξει κάτι αύριο, αλλά γιατί ενδέχεται να αλλάξει κάτι το επόμενο διάστημα. Κι ένα από τα πρώτα βήματα για να γίνει αυτό, είναι η ορατότητα. Πρέπει όλοι μας να ξέρουμε, να έχουμε εμπειρίες από την προσβασιμότητα. Κι όταν θα δούμε δίπλα μας τον συμπολίτη που μπορεί και αξιοποιεί τις σύγχρονες δυνατότητες της πόλης και κινείται άνετα, τότε θα ξέρουμε ότι ζούμε και σε μία πόλη ισότιμων ανθρώπων, ζούμε σε μια εμπεδωμένη δημοκρατία.
Το δικαίωμα στην πρόσβαση δεν είναι ένα «ειδικό» δικαίωμα, αλλά βρίσκεται στον πυρήνα της δημοκρατίας που σημαίνει ότι είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα. Ειδικές είναι μόνο οι ρυθμίσεις και τα έργα που καλείται η Πολιτεία να κάνει ώστε στο τέλος, να μην υπάρχει καμία διάκριση μεταξύ των πολιτών.
Δεν χρειάζεται κανείς μας να γνωρίζει αν ο διπλανός του στο αστικό λεωφορείο έχει ένα κινητικό πρόβλημα ή αν ο πεζός στη διάβαση μπορεί να δει το φανάρι. Χρειάζεται όμως να υπάρχουν όλα εκείνα τα μέσα ώστε και οι δύο μας να κάνουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε.
Η ορατότητα είναι μια πρακτική που μπορεί να επηρεάσει το κοινωνικό σύνολο, να έχει επίδραση ώστε να κινητοποιήσει συνειδήσεις, αλλά και να προκαλέσει το ενδιαφέρον των τοπικών αρχών. Από εκεί και πέρα, αν γίνει ό,τι μπορεί και πρέπει να γίνει, τότε δεν θα χρειάζονται άλλες ενέργειες και δράσεις ενημέρωσης.
Αλλά προφανώς δεν ζούμε σε ιδεατές καταστάσεις και ξέρουμε όλοι μας πόσο δύσκολο είναι να κινείσαι στις πόλεις μας.
Οπότε χρειάζεται να υπάρχει και να συνεχίζεται μία δυναμική διεκδίκηση του δικαιώματος στην πρόσβαση ως μέτρο της δημοκρατίας της πόλης μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
