Ποιος δεν θα ήθελε δωρεάν σχολεία, δωρεάν νοσοκομεία ή και δωρεάν σπίτια ή άτοκα δάνεια; Και υπήρξαν όντως αυτές οι παροχές στο παρελθόν, όχι πολύ παλιά, αλλά πρόσφατα, τόσο ώστε να θυμόμαστε ότι υπήρξε ένα κράτος που έφτιαχνε σύγχρονες εργατικές κατοικίες, που οικοδομούσε το εθνικό σύστημα υγείας και λειτουργούσε μοναδικά και πρωτοποριακά νοσοκομεία σε όλη την ελληνική περιφέρεια, ή που δεν του πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι θα υπάρχει ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση γιατί ήταν δεσμευμένο στην στήριξη των ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων. Τα θυμόμαστε όλα αυτά, βλέποντας σήμερα να κατεδαφίζονται σταδιακά με αυξανόμενη επιτάχυνση.
Το θέμα όμως πλέον δεν είναι να φτιάξει κάποιος μια μακρά λίστα με αιτήματα για αύξηση του Δημοσίου και του κρατικού παρεμβατισμού. Και σίγουρα δεν γίνεται έτσι πια και η πολιτική κάτι που το καταλαβαίνουν από τις απώλειες που έχουν, πολλά προοδευτικά κόμματα. Δεν έχει και μεγάλο νόημα σήμερα να ζητάς την κρατικοποίηση μιας τράπεζας ή μία εταιρίας ενέργειας, γιατί θα πρέπει να γνωρίζεις και τον τρόπο που θα υλοποιήσεις μία τέτοια υπόσχεση. Πολιτική σήμερα είναι να μπορείς να υλοποιήσεις το πρόγραμμά σου.
Παρ’ όλα αυτά η υπεράσπιση της δημόσιας Υγείας και της δημόσιας Παιδείας, αποτελεί θα λέγαμε μία ιδεολογική οριογραμμή η οποία θα πρέπει να καταγράφεται, ακριβώς για να μην ενισχύεται η εικόνα του «όλοι οι ίδιοι είναι» και το ότι «δεν υπάρχουν πια διαφορές» και ότι όλα είναι ζήτημα ενός δήθεν ουδέτερου εκσυγχρονισμού.
Κι αυτό αποδεικνύεται εύκολα στις μέρες μας διά του αντιθέτου υποδείγματος. Η άλλη πλευρά που υμνεί τις αγορές και την ιδιωτική οικονομία, πλέον δεν κρύβεται, αλλά αντίθετα προβάλλει την επιτυχία της να πουλήσει τον δημόσιο πλούτο και τα δημόσια αγαθά. Υλοποιεί με περηφάνεια το δικό της πρόγραμμα.
Κι αυτό είναι ένα λεπτό σημείο πια που πρέπει να το βλέπουμε στο βαθμό που μας ενδιαφέρουν οι μεγάλες πολιτικές που αλλάζουν τις κοινωνίες μας και ανοίγουν δρόμους προς την ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Σήμερα για να υπερασπιστείς το δικαίωμα όλων στη θεραπεία, την Υγεία, την ευζωία, οφείλεις να έχεις και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που να πείθει τις πλειονότητες ότι και καλύτερο είναι από το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και ότι και το δικό σου θα μπορεί να υλοποιηθεί.
Πολύς κόσμος περιμένει ακόμα να δει πολιτικές υπέρ του Δημοσίου και ενδιαφέρεται για έναν αναβαθμισμένο ρόλο του κράτους στη μεγάλη μεταπολεμική παράδοση του Κράτους Πρόνοιας και των πολιτικών αναδιανομής του πλούτου.
Και οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τις αγορές βλέπουν ότι δεν είναι και τόσο κυρίαρχες όσο νομίζουν ή όσο θα ήθελαν, για αυτό και συχνά στις διαμαρτυρίες χρησιμοποιούν την καταστολή και τις απαγορεύσεις.
Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην Υγεία και την Παιδεία παραμένει ένα ενδιαφέρον και ζωτικό πολιτικό υπόδειγμα. Το πώς όμως θα γίνει και πράξη είναι ζητούμενο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
