Κι άντε να αποδεχθούμε τη νέα ιδέα της κυβέρνησης, ότι οι ανασφάλιστοι θα πρέπει να πηγαίνουν σε δημόσιες δομές και όχι σε ιδιώτες γιατρούς για να συνταγογραφήσουν τα φάρμακά τους. Μπορούμε άλλωστε και να το επεκτείνουμε: Όποιος θέλει φάρμακα με συμμετοχή του Δημοσίου θα το κάνει μόνο σε γιατρούς που εργάζονται σε κρατικές δομές, ασφαλισμένος και μη. Σωστό ακούγεται και συμβαίνει και σε άλλα, προηγμένα κράτη. Που σε πολλά από αυτά όμως, υπάρχουν όντως δημόσιες δομές πρωτοβάθμιας Υγείας και δεν τρέχουν όλοι στα επείγοντα των νοσοκομείων μόλις νιώσουν έναν πόνο.
Το θέμα όμως, δεν είναι να έχουμε την καλύτερη ιδέα για το πώς θα περικόψουμε δημόσιες δαπάνες από τη συνταγογράφηση και τη θεραπεία των ανθρώπων. Και παλιά είχαμε εκείνη την ιδέα, όποιος δεν είναι ασφαλιστικά ενήμερος να πληρώνει τη νοσηλεία του σε ένα νοσοκομείο. Πλήρωνε ο άλλος 25 χρόνια το Ταμείο του, έπεσε έξω οικονομικά μέσα στην κρίση και έπρεπε να πληρώσει και το νοσοκομείο όταν του έτυχε ένα απρόοπτο. Σωστό ακούγεται. Αλλά δεν είναι. Γιατί πρέπει να υπάρχει αφενός μία αναλογία μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του πολίτη και αφετέρου γιατί το δικαίωμα στη ζωή και την Υγεία δεν μπαίνει εύκολα στο ζύγι.
Το ζήτημα όμως είναι πιο πολύπλοκο κι εν τέλει πιο πολιτικό παρά θέμα διαχείρισης. Ας ξεκινήσουμε από κάτι φαινομενικά απλό: Γιατί δεν έχουν όλοι οι πολίτες έναν οικογενειακό γιατρό που θα τους προσέχει και θα τους γράφει και τα φάρμακα; Μόλις απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα βρούμε και πώς θα γίνεται η συνταγογράφηση ή ποιος θα αναλαμβάνει το κόστος των φαρμάκων.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
