Στις προβολές της «Άλλης Οθόνης» θα προβληθεί αύριο Τετάρτη η ταινία «Το δικό μου Γουίνιπεγκ» του Γκάι Μαντέν (My Winnipeg, Καναδάς, 2007, 80’), με τους: Αν Σάβατζ, Ντάρσι Φερ, Έιμι Στιούαρτ, Λούις Νεγκίν.
Στον Πολιτιστικό Πολυχώρο “Δημήτρης Χατζής” στις 20.30 με είσοδο ελεύθερη . Η “Άλλη Οθόνη” επιστρέφει με ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα ντοκιμαντέρ που άλλαξε την οπτική του κοινού για το είδος ενώ έχει βρει αμέτρητους μιμητές σε μια εποχή που ευνοεί την πολυεπίπεδη, προσωπική και υπαρξιακή οπτική του κινηματογράφου μέσα από τις πλατφόρμες βίντεο στο ίντερνετ.
Για την ακρίβεια, το Γουίνιπεγκ του Μαντέν ασφυκτιά μέσα στα όρια του είδους κι ενώ πρόκειται στην ουσία για ένα ντοκιμαντέρ αρνείται τις όποιες ταμπέλες και επεκτείνεται μέσα κι έξω από τη μυθοπλασία, το φιλμ δοκίμιο, το κλασικό ντοκιμαντέρ, το κινηματογραφημένο θέατρο.
Ο Μαντέν το αποκαλεί ντοκιμαντέρ φαντασίας (docu-fantasia), το οποίο ακούγεται σαν αντίφαση εξ’αρχής. Αν υποθέσουμε ότι το φιλμ “ιστορικής τεκμηρίωσης”, όπως ονομάζεται το ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, είναι ένα είδος που βασίζεται στην “πραγματικότητα” και την “αλήθεια”, ο Καναδός σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μια ταινία πόλης όπου, όπως αναφέρεται ακόμη και στην αφίσα της ταινίας, η “αλήθεια είναι σχετική”.
Πρόκειται για ένα βαθιά προσωπικό φιλμ όπου η ιστορία, η συλλογική και η προσωπική μνήμη λειτουργούν συνδυαστικά. Ένα γράμμα αγάπης για την πόλη του που όμως γράφεται ως απέλπιδη προσπάθεια να δραπετεύσει από αυτή.
Είναι η ιστορία μιας πόλης και ταυτόχρονα η ιστορία του δημιουργού του φιλμ. Προσλαμβάνει ηθοποιούς στους ρόλους της οικογένειάς του (ο Μαντέν αφηγείται, ακούμε τη φωνή του αλλά στο οπτικό μέρος τον υποδύεται ηθοποιός) μπερδεύοντας ακόμη περισσότερα τα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μιας ονειρικής μυθοπλαστικής φαντασίας σε ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και σαγηνευτικό φιλμ.
Το «Δικό μου Γουίνιπεγκ» είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις κινηματογραφικής ταινίας που έχει κερδίσει σε φεστιβάλ κύρους (Φεστιβάλ του Τορόντο, του Σαν Φρανσίσκο κ.ά.) πότε στην κατηγορία “ντοκιμαντέρ” και πότε στις κεντρικές κατηγορίες που συνήθως περιλαμβάνουν μόνο μυθοπλαστικές ταινίες, γεγονός που αποδεικνύει ότι η κεντρική αισθητική και εννοιολογική προσέγγιση του Μαντέν για ένα “μετα-φιλμ” βρήκε τελικά την αναγνώριση που ο σκηνοθέτης επιθυμούσε.
