Θα μπορούσαμε να αποδώσουμε την ένταση της κακοκαιρίας και τον χιονιά, σε κάτι έκτακτο, σε μία παραξενιά της φύσης που έχει στο κάτω κάτω και μία γοητευτική πλευρά. Η εμπειρία του χιονιού, ο χιονοπόλεμος που είναι άγνωστος για πολλά παιδιά των πόλεων, η θέα του άσπρου τοπίου.
Στην πράξη όμως όλα μπορεί να είναι ανάποδα ακριβώς κι ό,τι μοιάζει θετικό να γίνεται αρνητικό.
Τίποτα γοητευτικό δεν υπάρχει για τον οδηγό που είναι εγκλωβισμένος σε ένα αυτοκίνητο επί ώρες. Και γίνεται πολύ επικίνδυνο το να εργάζεσαι εν μέσω παγετού. Και είναι και ο φόβος και η ανασφάλεια από πάνω που τα κάνουν όλα πιο δύσκολα. Κι έτσι κατανοούμε ότι τελικά ένα καιρικό φαινόμενο μπορεί να μετατραπεί σε μία κατάσταση κινδύνου, σε μία συνθήκη αρνητική για την καθημερινή ζωή.
Ακόμα και έτσι όμως, απλώς περιγράφουμε την κατάσταση. Γιατί πλέον δεν αρκεί η περιγραφή. Πλέον, έχουμε δραματικές εμπειρίες από άγρια και απρόσμενα φαινόμενα. Και ξέρουμε ότι οι πόλεις μας δεν είναι έτοιμες να αντέχουν τέτοιες καταστάσεις σε έπακρο.
Φυσικά δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, αφού σε πολλά σημεία του πλανήτη, οι άνθρωποι ζουν πάντα με την ανησυχία επικίνδυνων φαινομένων. Σε εμάς, στη ζώνη της Μεσογείου τέτοια φαινόμενα δεν είναι συνηθισμένα. Παρατηρούμε όμως ότι ειδικά ο καιρός, γίνεται ανεξέλεγκτος πια και το αποδίδουμε στην Κλιματική Αλλαγή.
Κάτι που αμέσως αμέσως μας οδηγεί σε όσα ήδη έχουμε αρχίσει να συζητάμε. Πρέπει πια το οργανωμένο κράτος και οι κοινωνίες να αντιληφθούμε ότι ακόμα και ο καιρός αντιμετωπίζεται με μεγάλα επιχειρησιακά σχέδια ενώ απαιτούνται και πόροι για τις υποδομές και την ανθεκτικότητα. Πρόκειται για μία νέα κατάσταση και πρέπει να επενδύσουμε στην προστασία της ζωής και των υποδομών της χώρας. Είναι μία κρίσιμη κατάσταση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
