Έχουμε αρχίσει και «συνηθίζουμε» τον πόλεμο. Φαίνεται από το ότι μας απασχολεί λιγότερο πια στον δημόσιο λόγο. Αλλά και στην ιδιωτική σφαίρα, περισσότερο μοιάζει να μας απασχολεί ως προς τις συνέπειες που έχει πάνω μας. Μας ανησυχεί η συζήτηση περί πυρηνικού χτυπήματος, η ενεργειακή κρίση, η έλλειψη τροφίμων και η ακρίβεια Βλέπουμε τον πόλεμο με τα δικά μας μάτια.
Κάτι που είναι λογικό σε μεγάλο βαθμό. Πέρα από ένα σημείο και πέρα μόνο τη λύπη μας μπορούμε να εκφράζουμε για τα θύματα και τα δεινά του ουκρανικού λαού. Και τελικά, ίσως και αυτό ακόμα να ευνοεί την εισβολή του ρωσικού στρατού, που μοιάζει να κανονικοποιεί τον πόλεμο, να τον μετατρέπει σε μία είδηση κάπου μακριά. «Συμβαίνουν και κακά πράγματα» στον πόλεμο μοιάζει να λένε όσοι μένουν στις γεωπολιτικές αναλύσεις και τα πολιτικά επιχειρήματα.
Νομίζω όμως, ότι ακόμα και τώρα, υπάρχει μία εικόνα που μπορεί να αναδείξει το πραγματικό πρόβλημα. Είναι η εικόνα των κατεστραμμένων πόλεων της Ουκρανίας από τις επιθέσεις της Ρωσίας. Είναι εντελώς αφύσικο, εκτός κάθε λογικής, αυτή η εικόνα της ισοπέδωσης, της μαζικής καταστροφής, των χιλιάδων απωλειών στον ουκρανικό λαό. Καταστρέφεται ο ανθρώπινος πολιτισμός, η ζωή. Δεν μπορεί η Ευρώπη να αντέξει τόσο θάνατο, τέτοια καταστροφή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
