Όταν ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη πριν από 30 χρόνια συζητιόταν πολύ έντονα στην πόλη το θέμα του μετρό. Ήταν μάλιστα και μία πολύ ζωντανή συζήτηση γιατί έμπαιναν όλα αυτά που σήμερα τα αποκαλούμε λίγο σχηματικά «βιώσιμη μετακίνηση». Έμπαινε ως αντιπρόταση το τραμ ως φτηνότερο και πιο πρακτικό, αλλά και εναλλακτικές όπως η θαλάσσια συγκοινωνία με την Καλαμαριά.
Ένα μεγάλο μέρος της πόλης όμως επέμενε στο μετρό και δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι θα μπορούσε να υπάρχει και κάτι άλλο. Ήταν και ότι θα έφτιαχναν και στην Αθήνα μετρό άλλωστε που κι εκεί άργησε πολύ. Σήμερα η κυβέρνηση τάζει μετρό για μία ακόμα φορά, αλλά με την ασφάλεια ότι έχει κατασκευαστεί σε μεγάλο βαθμό. Πέρασαν όμως τόσα πολλά χρόνια από εκείνη την τρύπα που άνοιξε ο δήμαρχος της πόλης στο κέντρο για να ξεκινήσουν οι εργασίες.
Πόσα χρόνια πρέπει όμως να περάσουν για κάθε ελληνική πόλη ώστε να δει να αλλάζει κάτι ριζικά. Και προφανώς σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση μπορεί να έχουν γίνει πολυτέλεια τα σημαντικά έργα.
Το ζήτημα είναι ότι διαλύεται κάθε γόνιμη συζήτηση όταν δεν γίνεται τίποτα. Και οι δημιουργικότερες δυνάμεις της κοινωνίας αποχωρούν κουρασμένες από το προσκήνιο. Ας το σκεφτούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι της Κυριακής.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
